Och, jak ja lubiłam w mojej "wczesnej" młodości zespół Hey. Ja Sowa, List ("a jutro znowu pójdziemy nad rzekę"), Czas spełnienia. Przed pisaniem tego tekstu włączyłam sobie te wszystkie stare kawałki i jak na zawołanie wróciły czasy glanów, korali, rzemyków wiązanych na nadgarstkach i naszywek na plecaku z demobilu. Stary Hey to jedna z ikon tamtych czasów, chociaż nowy niektórymi tekstami również zatrzymywał mnie gdzieś w półkroku, mimo że trochę odszedł od rockowych korzeni (cudowny Wilk vs. Kot). Nieszczególnie za to interesowałam się Katarzyną Nosowską. Pamiętam ją z jednego koncertu, jak uparcie po każdej piosence przepraszała wszystkich za wszystko. Jej skromność i spuszczony wzrok w pewien sposób mi imponowały. Ona sama kryła się w niebanalnych, dosadnych tekstach, nie musiała robić nic więcej. 

Szczere, choć przejaskrawione prawdy, intymne zwierzania pełne (a zaraz pozbawione) ironii,  mocno nadwyrężone nadmiarem udziwnionych zwrotów słownych, które zadziwiająco łatwo wpadają w oko. Plątanina myśli na różne tematy tworząca coś pokrętnie błyskotliwego. Jest dużo o miłości, zazdrości, fobiach, modzie, celebrytach, jedzeniu, odchudzaniu i o wstydzie. Niektórych może bawić ta dziwaczna literacka konstrukcja, ja mam chyba inne poczucie humoru. Do mnie trafiały te najmocniejsze pociski, końcówki stron, niemal nieuchwytne dosadne puenty, w których Kaśka obnażała się cała, pokazując jak wielki dystans ma do samej siebie. Bo choć A ja żem jej powiedziała to taki kolorowy ptak, humorystyczne cudo w rozrywkowym tonie, to jest również bardzo osobistym przekazem, a może nawet i osobliwą autoterapią. A to chyba jest najdziwniejszy tekst, jaki napisałam ostatnio o książce.

***
Nosowska Katarzyna, A ja żem jej powiedziała, Wydawnictwo Wielka Litera, Warszawa 2018, s. 208.

(kategoria: książka, której bohaterem jest muzyk)