Myślę sobie, czy to już jest ten wiek (nie pytajcie), w którym nie obchodzi się swoich urodzin, tylko imieniny? 😀 Wiem, że powinnam ustąpić miejsca młodszym (wyobraźcie sobie, że Najmniejszy ma taką samą datę urodzin, co ja!), ale jakoś tak zawsze lubiłam to moje święto, a że teraz jest podwójne, to... mam podwójny powód do radości. Zresztą, zobaczymy, jak to będzie za kilka lat.

Kiedyś, jeszcze przed Najmniejszym, lubiłam sobie na urodziny sprawiać książki. W tym roku inne wydatki, inne priorytety, ogólny brak czasu i różne niepokoje zupełnie mnie pokonały. Pomyślałam jednak, że zrobię sobie taką małą przyjemność i... stworzę listę książek, które ostatnio wpadły mi w oko, a które chciałabym mieć na swojej półce w przyszłości (niesamowite, jakie rzeczy sprawiają radość molowi książkowemu ツ). Są to głównie zapowiedzi wydawnicze, ale dobrze się składa, bo chciałam wrócić do cyklicznych wpisów o nowościach.

Z dziecięcych i młodzieżowych tytułów szczególnie czekam na kolejną część cyklu Strachociny Dominika Łuszczyńskiego. Niewesołe miasteczko swoją premierę będzie miało już 27 października w wydawnictwie Mamania. Również w Mamanii, tylko 10 listopada, pojawi się nowe wydanie kultowej powieści fantasy (w której adaptacji filmowej jestem zakochana od dziecka) — Niekończąca się historia Michaela Ende. Tego samego dnia w Egmoncie zastaniemy... znajomych zajęczych bohaterów Sama McBratney'a i Anity Jeram, czyli Czy będziesz moim przyjacielem? To pierwsza od 25 lat nowość tego duetu. Naprawdę nie mogę się doczekać!

Poza tym... duchy i zbrodnie. Mam słabość do klasyków literatury grozy, jak i do historii kryminalnych, i choć nie znajduję ostatnio czasu, żeby przeczytać te wszystkie zbiory opowiadań (szczególnie te wydane przez wydawnictwo Zysk), to bardzo chcę mieć je w swojej kolekcji. Dlatego Gwiazdka z duchami, której premiera wypada 16 listopada, jak i drugi tom Świątecznych tajemnic (26 listopada) muszą kiedyś do mnie trafić. Pięknie zapowiadają się również Najsłynniejsze opowiadania wigilijne, na które poczekam do 30 listopada, jak i Świąteczne morderstwo Ady Moncrieff (26 listopada). Nieco szybciej, bo już 26 października (również w Zysku) pojawi się niesamowity zbiór opowiadań Obserwatorzy spoza czasu H. P. Lovecrafta, opracowany przez Augusta Derletha. W podobnie niepokojących klimatach... 30 listopada wydawnictwo Rebis wyda Atlas tamtych światów. Bardzo na niego czekamy razem z Mężem ツ. Jako ciekawostkę dodam jeszcze nowość Repliki, która już zaraz (26 października) wchodzi na rynek, czyli Duchy. Historia seansów spirytystycznych... Ostatnio nie do końca ufam Replice i jej opracowaniom książek, ale ta pozycja wydaje mi się na tyle interesująca, że może dam Replice jeszcze szansę.

A jednak można inaczej. Napisałam właśnie jeden z najbardziej osobistych wpisów, jakie do tej pory pojawiły się na Przestrzeniach. Napisałam go głównie dla siebie. Od dawna już nie patrzę na zasięgi, nie szukam na siłę czytelników. Wiem, że jeśli nie wrzucę odnośnika do tego wpisu w moich mediach społecznościowych, niewiele z Was go przeczyta. I to jest ta moja wolność, do której ciągle dążę. Nie tyle prywatność, ile wolność.

Powoli, pokracznie wracam do korzeni.

Robiliście coś kiedyś... a-to? Albo czuliście się a-to? Zapewniam Was, że tak! Nawet jeśli teraz brzmi to dziwacznie, po zajrzeniu do książki Petera H. Reynoldsa, przekonacie się jak wielki sens może mieć ten słowny twór. Przynajmniej ja wielokrotnie czułam się głupkow-a-to (nie głupio!), albo próbowałam stworzyć coś prozow-a-tego. W każdym razie chodzi o nieszablonowe oddawanie rzeczywistości, a konkretniej — niepohamowaną kreatywność, która nie tylko wymyka się kanonom, ale i sprawia nam dużo frajdy. Może być pokraczna i nietypowa. To właśnie do nieskrępowanego wyrażania siebie nawołuje autor A to. A może również do życia po swojemu, do odbierania i kształtowania świata na swój własny, niepowtarzalny sposób.

Bohaterem A to jest Ramon, który uwielbia rysować. Gdy jego brat zaczyna naigrywać się z jego twórczości, chłopiec porzuca pasję — jednak tylko na chwilę! Okazuje się, że rysunki Ramona zachwycają jego młodszą siostrę, która dostrzega w nich coś więcej niż można by zobaczyć na pierwszy rzut oka. Uważa na przykład, że wazon narysowany przez brata wygląda wazonow-a-to i to jest świetne.

Proste i piękne. Ma zachęcać dzieci do odkrywania ich talentów i do wiary we własne możliwości. Podkreśla również, że ważne jest robienie tego, co się lubi, nawet jeśli trochę nam się nie udaje, albo odbiegamy od schematu. Rysunki w książce są bardzo skromne, tworzone jakby w pośpiechu dziecięcą ręką, co jeszcze bardziej podkreśla przesłanie książki. Cieszę się, że kiedyś pokażę ją Najmniejszemu.

"— Uciekasz.
— Nie, wcale nie. — myśli. — Ale ucieknę,
kiedy tylko wrócę."

Czyżbym znalazła kolejną ulubioną lektorkę audiobooków? Anna Szawiel znakomicie przeczytała i zinterpretowała psychologiczny thriller C.L. Taylor. Do tej pory nie miałam okazji czytać żadnej książki tej autorki, choć ich okładki wielokrotnie rzucały mi się w oczy (i wyszło, że nie tylko to... Teraz zaśniesz nawet mam na półce!). I jak zwykle przy audiobookach, muszę podkreślić, że nie mam pojęcia, jak autorka wypada na papierze, a to, co za chwilę opiszę, jest reakcją wyłącznie na wersję słuchaną, ale także na fabułę oraz opisy postaci. Na mój odbiór wpływa pewnie także fakt, że uwielbiam thrillery w audio (tu dowód). Już nawet nie próbuję się oszukiwać, że słuchanie książek z innego gatunku przychodzi mi równie lekko i przyjemnie. Nieznajomi podobali mi się i ze względu na thrillerowy klimat, napiętą atmosferę, wielość wątków, wśród których wcale się nie zagubiłam — były tak charakterystyczne oraz ciekawe, jak i na intrygujących bohaterów.

Alice poznaje przez internet interesującego mężczyznę i postanawia spotkać się z nim w przerwie w pracy. Jest kierowniczką sklepu odzieżowego w jednej z galerii handlowych w Bristolu. W tej samej galerii pracuje ochroniarz Gareth. Po pracy opiekuje się swoją starszą matką. Ursula dostarcza przesyłki do domów klientów i ma pewien zły nawyk, przez który wpada w coraz to większe kłopoty. Na dodatek w okolicy w tajemniczych okolicznościach giną mężczyźni...

Nic nie wskazuje na to, by bohaterów (a jest ich jeszcze więcej) mogłoby coś połączyć, jednak czekamy na ten zwrot fabuły, na moment, w którym nieznajomi (być może) dowiedzą się o swoim istnieniu. Chociaż mi całkiem przyjemnie słuchało się o ich osobnych perypetiach, problemach, w które się wikłają, poznając ich coraz lepiej i czasem coraz szerzej otwierając oczy ze zdumienia. Już nawet na końcu nie potrzebowałam jakiegoś specjalnego rozwiązania, chociaż ciekawiły mnie postaci Edwarda i Simona. Zdałam sobie również sprawę, że zżyłam się z nimi wszystkimi i miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie. To chyba pierwszy taki przypadek w tego rodzaju książce, kiedy los bohaterów naprawdę mnie poruszył. Czy jednak Nieznajomi to naprawdę dobry thriller? Myślę, że można go postawić na równi z powieściami B.A. Paris, albo Rachel Abbott, a ja osobiście lubię obie te autorki.

***
Taylor C.L., Nieznajomi, tłum. Anna Esden-Tempska, czyta Anna Szawiel, Wydawnictwo Albatros, premiera 2021, 9 godz., 41 min.

"Są kobiety z niewydolnością nerek, z niedziałającymi przeszczepami nerek, które przez całą ciążę mają dializy. Są kobiety z wadami serca (...) Prowadzimy ciąże u kobiet z nowotworami, z rakiem piersi, w trakcie chemioterapii...". Cisza. Bo w sumie w dużej mierze właśnie o tym jest to książka — o niewiarygodnym. Prozaicznym, ludzkim, ale i niesamowitym. Z tym spotykają się w swoich gabinetach (na oddziałach, na porodówkach) przeróżni ginekolodzy i położnicy. O wielkim pragnieniu urodzenia dziecka, albo potrzebie "pozbycia się problemu". O chorobach, które nie wykluczają. O intymnych stronach kobiecej natury, ale i o wydarzeniach często sprowadzanych do rangi "ciekawego przypadku".

Takimi to przykładami "przypadków" żonglują rozmówcy z reportażu-wywiadu Izy Komendołowicz. Ginekolodzy z powołania, niekiedy kontrowersyjni, ale i ci zupełnie zwyczajni, przeciętni (jak w cytacie powyżej, co to w kółko tylko przyjmują porody). Autorka pyta (niekiedy zaczepnie), oni dostają głos — często stronniczy, a jednak nakreślający obraz polskiej ginekologii teraz i w dawnych latach. Książka została podzielona tematycznie, każdy rozdział dotyczy innego problemu. I tak od ciąży oraz porodu, przez wady genetyczne dziecka, aborcję, jak i in vitro, przechodzimy do nowotworów narządów rodnych, czy ginekologii estetycznej, a nawet do dość luźnych spraw, jak wybór między ginekologiem kobietą a ginekologiem mężczyzną. Niezależnie od tematu, wagi problemu, czy rangi rozmówcy niektóre wypowiedzi specjalistów mogą szokować. Chociaż ja sama miałam wrażenie, że nie dowiaduję się niczego nowego, to zbiła mnie z nóg relacja o trzeszczących główkach abortowanych dzieci, czy o spuszczaniu ich do rury kanalizacyjnej. Albo to, co ginekolodzy znajdują czasem w drogach rodnych kobiet. Przyjemnie czytało się zaś o tych cudownych przypadkach, o pozytywnych rozwiązaniach, o tym, że są jeszcze lekarze, którym zależy na życiu i zdrowiu pacjenta.

Może Ginekolodzy nie wyczerpują tematu, ale to spora baza wiedzy, przekazanej w bardzo przystępny sposób. Wywiady czyta się szybko, co może być zasługą częstej zmiany osób odpowiadających i różnorodnością kwestii. Również mimo ciężaru poruszanych problemów, napięta atmosfera bywa rozładowywana ciekawą, niekiedy zabawną anegdotą. Jestem zdania, że takie lekkie reporterskie pozycje, obok tych, które wgniatają w fotel (przykład niedawno przeczytanych przeze mnie Białych płatków), są potrzebne, żeby nabrać dystansu i nie wyjść z lektury poturbowanym emocjonalnie, dowiadując się przy tym interesujących rzeczy. Na przykład tego, co mówił profesor Czyżykiewicz, a mianowicie, że "kobieta, która przychodzi do ginekologa, albo jest w ciąży, albo chce być w ciąży, albo nie chce w niej być, albo ma raka". Równie zabawne, co straszne, ale trochę daje do myślenia. Stąd też mój apel połączony z tym płynącym z książki — badajcie się, Dziewczyny. To bardzo ważne.

Książkę przeczytałam w ramach
Wyzwania czytelniczego 2020/2021 na Przestrzeniach tekstu 
(kategoria: min. 5 reportaży 5/5)

Podejrzewam, że większość przyszłych, albo obecnych mam małych dzieci słyszała o metodzie rozszerzania diety u niemowlaka (a może nawet ją stosuje), zwanej BLW (Baby Led Weaning), a co za tym idzie, zetknęła się z blogiem alaantkowe BLW. Dla niewtajemniczonych, metoda ta polega na wprowadzaniu do jadłospisu 6-miesięcznego dziecka (to rekomendowany wiek na rozpoczęcie rozszerzania diety) produktów innych niż mleko matki, czy mleko modyfikowane, jednak w takiej formie, jaką akceptuje samo dziecko. Czyli żegnajcie monotonne papki i karmienie łyżeczką! Dajemy malcowi totalny wybór tego, ile i w jakiej postaci, czy kolejności będzie jeść (samo!) — jeśli chce, może zabrać się za całego ugotowanego brokuła, albo pobawić makaronową rurką w pomidorowym sosie. My tylko proponujemy i dajemy malcowi kredyt zaufania, z nadzieją, że wie, co dla niego dobre. Oczywiście wszystko to w ramach zdrowego żywienia (i rozsądku, mam nadzieję). Wracając do autorek bloga Joanny Anger i Anny Piszczek, postanowiły one poszerzyć swoją działalność w sieci i zdecydowały się na wydanie książek kucharskich z przepisami idealnymi na początek żywieniowej drogi niemowlaka (a później i dla starszego dziecka, a nawet całej rodziny). Tak Baby Led Weaning za sprawą wydania książki przez wydawnictwo Mamania zyskało spolszczony termin Bobas Lubi Wybór. Teraz przyznać się, drogie Mamy, która z Was nie słyszała tej nazwy?

Najpierw było pierwsze, podstawowe AlaAntkowe BLW, z przepisami głównie dla niemowlaków (i poradami, jak sobie z tym BLW poradzić), potem wjechało Nowe AlaAntkowe BLW, gdzie można znaleźć więcej różnorodnych przepisów, również dla dzieci, które z jedzeniem są już za pan brat, jak i AlaAntkowe BLW. Rośniemy! Ostatnio zaś swoją premierę miało Sezonowe AlaAntkowe BLW. I tu się zatrzymam, bo właśnie ono króluje ostatnio na blacie w mojej kuchni 😀

Przepisy sezonowe, czyli stworzone w oparciu o produkty (warzywa, owoce) dostępne w danym okresie w roku, z myślą jak najlepszego ich wykorzystania w prostych daniach dla dzieci. Książka została podzielona na części odpowiadające porom roku. Znajdziecie tu szpinakowe naleśniki z owocami (nasze ulubione!) i wiosenne zupki, knedle cynamonowe ze śliwkami, jabłka w cieście, lody i chłodnik z ogórków. Zimą możecie upichcić rozgrzewający zimowy bulion, wiosną upiec drożdżówki z rabarbarem, latem smarować kanapki pastą z bobu, a jesienią postawić na stole placuszki dyniowe, którym nie oprze się żadne dziecko (przynajmniej moje, podobnie jak ja, nigdy nie opiera się plackom). Przepisy można wykorzystywać w momencie wprowadzania diety, jak i przygotowując dania dla całej rodziny. Przy każdym przepisie znajdziecie podstawowe informacje w postaci ikonek, które podpowiedzą Wam, czy przepis nadaje się dla diety bezglutenowej, albo czy jest odpowiedni na przykład na kolację. To przejrzyste wydanie, ubarwione przyjemnymi, jasnymi zdjęciami — aż miło je otwierać! I co ważne — chce się z nim gotować. Ja sama nie mam tak dużej wyobraźni i często brakuje mi pomysłu na zmyślne wykorzystanie sezonowych owoców i warzyw w potrawach dla Najmniejszego, a te przepisy aż proszą się o wypróbowanie. Co ważne, wierzę, że zostały przetestowane na własnych dzieciach autorek, i choć wiadomo, że co dziecko, to inny gust (również ten jedzeniowy), to mam jako taką pewność, że któreś danie w końcu Najmniejszemu posmakuje. A przynajmniej zwróci na nie uwagę ツ W końcu jemy również oczami i na pewno warto nauczyć się tworzyć dla dziecka takie kolorowe, zachęcające posiłki.

***
Anger Joanna, Piszczek Anna, Sezonowe AlaAntkowe BLW, Wydawnictwo Mamania, Warszawa 2021, s. 192.