Trzecie spotkanie z B. A. Paris tym razem nie wybrzmiało mi w uszach, jak dwa poprzednie. Wciąż traktuję audiobooki jako odrębny rodzaj opowieści, mocno skupiając się na roli lektora. Za zamkniętymi drzwiami i Na skraju załamania w wersji audio bardzo mi się podobały (ta druga może trochę mniej), dlatego obawiałam się bezpośredniego zderzenia z piórem autorki. Szczególnie, że nie wszystkie recenzje Pozwól mi wrócić były przychylne. Skończyło się na strachu, bo z tym tytułem spędziłam niecałe cztery wieczory i bawiłam się całkiem nieźle, ale zabrakło tej widowiskowości, którą z pewnością nadałaby w audiobooku interpretacja Ewy Abart. Tymczasem dostałam mało wymagający, odrobinę naiwny thriller psychologiczny, który szybciej się skończył niż zaczął. Tylko, czy to taki negatyw?

W czasie wycieczki po Francji, zakochani w sobie Finn i Layla zjeżdżają na postój na przydrożny parking. Wtedy dziewczyna znika, poszukiwania nie dają rezultatu, a Finn, uniewinniony od wszelkich zarzutów, stara się pogodzić ze stratą swojej wielkiej miłości. Po dwunastu latach mężczyzna zaręcza się z siostrą Layli, Ellen, która jest jej zupełnym przeciwieństwem. Para wiedzie spokojne, poukładane życie w małej mieścinie w Anglii, gdy nagle pojawiają się przesłanki, że Layla jednak... żyje. I chyba chce się z Finnem skontaktować.

Bardzo szybka akcja, dynamiczne prowadzenie narracji, a z drugiej strony po macoszemu potraktowane rysy psychologiczne postaci (niewiele wiemy o uczuciach Ellen, możliwie, że celowo) i rozmaite rozwiązania, które cisną się do głowy w czasie lektury, a które to autorka zgrabnie podsuwa pod nos, nie zostawiając czytelnikowi pola do popisu. Oczywiście to ostateczne rozwiązanie jest dość zaskakujące, nieco przerażające, chociaż w pewnym sensie trochę... niepojęte. Nasuwa się pytanie, jak to możliwe, że Finn nie zorientował się... Tu nie uniknę spoilerów, więc nie kontynuuję. Sama mam słabość do thrillerów psychologicznych, a te proponowane przez B. A. Paris tematycznie bardzo mi pasują. Dlatego przymykam oko na niedociągnięcia i prosty styl.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Ktoś mi kiedyś napisał, że ta książka Sharon Bolton naprawdę mnie przestraszy. Głównie ze względu na węże. Nieszczególnie boję się węży, więc trochę powątpiewałam, jednak nadal marzył mi się powrót tej starej Bolton, którą uwielbiam z serii o Lacey Flint, i miałam przeczucie, że to zdarzy się właśnie teraz. I stało się. Blizna zdaje się być doskonałym odrodzeniem tak znamiennego dla tej pisarki suspensu, perfekcyjnego budowania klimatu oraz silnie zarysowanej postaci kobiecej. Poza tym jest intrygująco, mrocznie i emocjonalnie. Czego chcieć więcej od dobrego thrillera?

W małej, spokojnej wiosce w południowej Anglii dochodzi do niepokojących incydentów. W domach mieszkańców pojawiają się węże, a jednym z nich jest groźny tajpan, który bez wątpienia nie występuje w tych okolicach. Do sprawy zostaje wciągnięta Clara Benning, miejscowa weterynarz, stroniąca od ludzi i usiłująca skryć przed światem swoje blizny. Wkrótce będzie zmuszona pokonać własne lęki, kiedy przerażające wydarzenia zaczną dotyczyć jej samej — i to wcale nie węże okażą się najniebezpieczniejszym przeciwnikiem.

Niesamowita atmosfera cichej wioski. Stary kościół, opuszczone domostwo, wysokie trawy, w których czają się węże. Tajemnica, która łączy starszych ludzi z okolicy. Dawne rytuały, mowa węży, blizny i strach. A przy tym postać głównej bohaterki — zdziczałej, nieufnej, ale i bardzo odważnej. To właśnie postaciami kobiecymi potrafi ująć mnie Bolton. Jednak tutaj na uwagę zasługuje również sam pomysł i doskonale poprowadzona akcja. Nawet jeśli węże nie robią na Was wrażenia, to już klimat historii powinien Was wciągnąć i zahipnotyzować.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Kraków. Lata 60-te. Ktoś atakuje nożem kobiety w przedsionkach kościołów. To 1964 rok. Dwa lata później 11-letni Leszek Całek umiera od ran zadanych nożem podczas zawodów saneczkarskich. Tłum ludzi. Chłopiec został zdyskwalifikowany przez niesprawne sanki. Stał z boku. Milicja dociera do potencjalnego podejrzanego, łączy sprawy. Karol Kot, tegoroczny maturzysta technikum energetycznego, ma w swojej kolekcji kilka interesujących noży. Pasjonuje się strzelectwem. Jego trener ma o nim jak najlepsze zdanie. Jego koleżanka trzęsie się ze strachu. 

Przemysław Semczuk z niesamowitym polotem, ale i reporterską rzetelnością odświeża sławny proces Wampira z Krakowa, Krwawego Lolka. Długie dywagacje specjalistów nad poczytalnością oskarżonego, wzburzony Kraków domagający się publicznego linczu, aż w końcu przerażające świadectwo samego Kota, opowiadającego o piciu krwi i o swoich fantazjach, które prawdopodobnie by spełnił, gdyby tylko pozostał na wolności. Doskonale przedstawiona sylwetka mordercy, ale również cały rys sytuacyjny, nerwowe zeznania świadków. Odtworzenie wydarzeń z miejsc przestępstw mrozi krew w żyłach. Uśmiechnięty dzieciak, który demonstruje, w jaki sposób wbił nóż w ciało młodego chłopca. Karol Kot nie wstydził się swoich fascynacji i pragnień. Czasem, gdy nachodziła go potrzeba mordu, wychodził na ulicę i starał się upatrzyć sobie swoją przyszłą ofiarę. Próbował metod z otruciami i podpaleniami. Te nietypowe zainteresowania młodego maturzysty były traktowane przez jego rodzinę i kolegów jako niegroźne dziwactwa. Po długim i głośnym procesie Karol Kot został skazany na karę śmierci przez powieszenie. 

Chociaż postać Wampira z Krakowa mnie osobiście trochę mniej interesowała niż opisywana wcześniej przez Semczuka sprawa Wampira z Zagłębia (Zdzisława Marchwickiego), to muszę przyznać, że M jak morderca zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu. Pamiętam, że przy Wampirze z Zagłębia zarzucałam Semczukowi chaotyczność i denerwujące powtarzanie wątków. Tym razem nie mam się do czego przyczepić. Jest klarownie, solidnie i wyczerpująco. Bardzo dobry materiał.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Świadkowie Jehowy. Takie mam wspomnienia... Dwie panie w czarnych płaszczach stukające do drzwi. W domu mówiło się jedno: "Jehowe, nie otwieraj". Wiadomo. Na moich pierwszych koloniach poznałam dziewczynę, która była "Jehową". Lubiłyśmy się, chociaż wydawała się wycofana; układałyśmy razem piosenki. W liście po wakacjach wysłała mi ulotki religijne. Nie pamiętam, która z nas pierwsza zerwała kontakt. I tyle. Świadkowie Jehowy zawsze byli dla mnie enigmatyczną organizacją. Sektą, która działa jawnie, tuż na naszych oczach. Ja, wierząca i praktykująca katoliczka, nigdy nie mogłam pojąć, jak to jest możliwe. I fascynowali mnie i zarazem straszyli. 

Robert Rient nikogo nie straszy, chociaż może... odstrasza od samego siebie? Nawet po kilku tygodniach od przeczytania jego książki non-fiction pt. Świadek nie umiem podejść do niej z dystansem. Mało to grzeczne określenie na literackim blogu, ale... wkurza mnie. Okrutnie denerwuje fakt, że spodziewałam się po niej czegoś zupełnie innego. I miałam prawo się spodziewać, ponieważ Dowody na Istnienie przyzwyczaiły mnie do reportaży na poziomie, reportaży konkretnych i atrakcyjnych tematycznie (jak choćby ostatni Zdrowaś Mario, albo te starsze, o których pisałam tu). Mam wrażenie, że Robert Rient uczynił sobie z tej pseudopublikacji o Świadkach Jehowy swoje własne poletko na  osobistą spowiedź z przeszłości. Tak oto poznajemy dzieciństwo i młodość chłopaka, który miał problem z własną tożsamością seksualną, dużo imprezował, lubił ludzi, ale nie lubił siebie. Powiedzmy, że podłoże jego problemów stanowiło wychowanie w rodzinie Świadków, chociaż chyba nie do końca, bo jego długie zaangażowanie w działalność organizacji bardzo płynnie przeszło w odcięcie się i szukanie innej drogi. Wygodnie jest mieć na co zrzucić winę.

Dla tych (więc i dla mnie), którzy spodziewają się, że znajdą w Świadku nie tylko pobieżne ciekawostki o wyznawcach Jehowy, ale też coś więcej, czego nie można dowiedzieć się o nich choćby z Wikipedii, książka Rienta może okazać się niesmaczną pomyłką. To typowy pamiętnik chłopca, a później młodego mężczyzny, który zmagał się z depresją i z własnym ja. Nawet kilka ciekawych informacji, wplecionych niczym z przymusu (jakby książka musiała wpasować się w temat i spełnić podstawowe wymogi gatunku), nie zrekompensuje mi męki wgłębiania się w osobistą historię autora. Nie trafiła do mnie również pokręcona forma, w której narrator raz jest Łukaszem, raz Robertem. Ekshibicjonistyczny, pretensjonalny pamiętnik o trudnym dorastaniu, który mógłby napisać co trzeci zagubiony nastolatek na fali buzujących hormonów. I wcale niekoniecznie Świadek Jehowy.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Za każdym razem, gdy patrzę na tę hipnotyzującą okładkę Cmętarza w kolorze butelkowej zieleni, skąd bursztynowe oczy kota wpatrują się we mnie paranoicznie, mam uczucie pewnego déjà vu. Przecież ja już czytałam Cmętarz zwieżat. Nawet skreśliłam o nim kilka słów na starym blogu. Kiedy jednak przychodzi ten moment, w którym znów chcesz się znaleźć na ganku u starego Juda, albo wejść na ścieżkę prowadzącą do lasu i zachybotać na cienkiej granicy między snem a jawą, nic nie jest w stanie Cię powstrzymać. Kingowy Cmętarz przyciąga zupełnie jak ten fikcyjny. Małe miasteczko Ludlow, nowy dom, nowy początek, a może... nieunikniony koniec skradający się jak kot po ciemnym korytarzu. "Jezu! Jezu! Siedział na mnie! O Boże, siedział na mnie!". Nadal przechodzą mnie dreszcze, bo Stephen King jest mistrzem w swoim fachu i doskonale stopniuje grozę, igra z prostą konwencją, dodając jej odpowiednich kształtów i cieni. I nawet jeśli znasz tę historię na pamięć, wdepniesz w nią znowu po pas. A jeśli wkraczasz w nią po raz pierwszy, cóż... zwyczajnie Ci zazdroszczę. 

Louis Creed wraz z żoną Rachel, córką Ellie, synkiem Gage'm oraz kotem Churchem sprowadzają się na skraj małego miasteczka Ludlow w stanie Maine. Ich nowy dom, graniczący z jednej strony z łąką, z drugiej z lasem, mógłby być ostoją spokoju, gdyby nie ruchliwa szosa, przeszywana raz po raz przez wielkie ciężarówki. Droga niebezpieczna zarówno dla ludzi, jak i dla zwierząt. Jednak to po jej drugiej stronie mieszka wraz z żoną przyszły przyjaciel Louisa — stary Jud, który w ciepłe wieczory poczęstuje na ganku zimnym piwem, opowie o historii pobliskich terenów, a może nawet zaprowadzi w miejsce, gdzie Louis będzie musiał zmierzyć się z tym, co uznaje (również jako lekarz) lub w co nie wierzy. Niewinny cmentarz zwierząt ukryty w środku lasu to dopiero początek.

Doskonale przedstawione studium mężczyzny jako głowy rodziny, który stara się robić wszystko dla dobra bliskich oraz dla zachowania domowej harmonii, nawet mimo własnych niedoskonałości, lęków i... niebezpiecznych konsekwencji. Louis, który nie wie jeszcze, że wąskie przejście między życiem a śmiercią może prowadzić w obie strony. Cmętarz zwieżąt to nie tylko klimatyczny horror o tajemnicy śmierci, ale również wyraz niezwykłej brawury wobec kwestii, których może nie powinno się poruszać. "Wydaje ci się, że krzyczysz, ale naprawdę to tylko głosy nurów na południu Wzgórza Widokowego". Mocny, sensualny, psychologiczny horror, po którym można z czystym sumieniem zostawić na noc włączone światło.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Tajemnica Wiszącej Skały. Tajemnica Pensji. Mroczne skutki niewinnego walentynkowego pikniku. To z pozoru dość przesadzona zapowiedź frapującej grozy, która spadła na pensjonarki elitarnej szkoły pani Appleyard, jak i wkrótce na całe otoczenie. Czy tę staroświecką, nieco powściągliwą i przykładną w stylu historyjkę, zarówno apatyczną, co łagodną, wyblakłą od australijskiego słońca, której to akcja, nim się w zasadzie porządnie rozpoczęła, już chyliła się ku końcowi — można w ogóle nazwać thrillerem? Z pewnością nie takim, do jakiego przywykliśmy. Enigmatyczne okoliczności wydarzeń, poczucie subtelnego napięcia, które nie gaśnie aż do końca książki, mimo powolnego postępowania fabuły, niewyjaśnione zjawiska związane z osobliwym miejscem w pobliżu australijskiej góry Macedon — wszystko to sprawia, że Piknik pod Wiszącą Skałą dla amatorów takiej specyficznej narracji będzie zarówno doskonałym thrillerem, jak i powieścią obyczajową, w której warto się niespiesznie rozsmakować. Innym zaś powieść Joan Lindsay może nieźle dać w kość. 

Fabuła Pikniku jest prosta i kręci się gównie wokół wydarzenia, które miało miejsce pewnego pięknego dnia 1990 roku. Grupa młodych pensjonarek z kilkoma nauczycielkami udała się na piknik w pobliże Wiszącej Skały — urokliwego miejsca, gdzie można spędzić niejedno leniwe popołudnie. Niektóre z dziewcząt, nie chcąc wylegiwać się na trawie, postanowiły wybrać się na spacer po okolicy. To samo uczyniła jedna z nauczycielek. Jednak, gdy zbliżał się czas wyjazdu, okazało się, że nie wszystkie z nich wróciły na Tereny Piknikowe, gdzie czekała reszta. Zaginięcie, porwanie, a może śmierć wśród niebezpiecznych formacji skalnych? Jedno było pewne. Zniknięcie Mirandy, Marion, Irmy oraz panny McCraw sprowadziło na prestiżową pensję pani Appleyard wiele zamętu, ale także postępujących kłopotów.

Przyznaję, że przez pierwszych kilkadziesiąt stron Pikniku pod Wiszącą Skałą nie byłam entuzjastką stylu Joan Lindsay. Mimo barwnych opisów przyrody, jak i atmosfery tego ciepłego, choć tragicznego w skutkach dnia, nie potrafiłam wczuć się w grozę sytuacji, która, swoją drogą, została przedstawiona dość lekko, bez zbytniego dramatyzmu i przesady. Nie poznajemy żadnych tajników akcji poszukiwawczej, ani nawet szczegółowej reakcji otoczenia na zniknięcie dziewcząt. Wszystko jest relacjonowane na chłodno, bardzo estetycznie i poprawnie. Dopiero w pewnym momencie (może to kwestia wczytania się) coś się przełamało i fabuła zaczęła mi prawdziwie smakować, a nawet wciągać jak niejeden dobry thriller. Pamiętam, że podobne odczucia miałam dawno temu przy oglądaniu ekranizacji z 1975 roku. Może taki urok, w sumie już chyba kultowego Pikniku.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Och, jak ja lubiłam w mojej "wczesnej" młodości zespół Hey. Ja Sowa, List ("a jutro znowu pójdziemy nad rzekę"), Czas spełnienia. Przed pisaniem tego tekstu włączyłam sobie te wszystkie stare kawałki i jak na zawołanie wróciły czasy glanów, korali, rzemyków wiązanych na nadgarstkach i naszywek na plecaku z demobilu. Stary Hey to jedna z ikon tamtych czasów, chociaż nowy niektórymi tekstami również zatrzymywał mnie gdzieś w półkroku, mimo że trochę odszedł od rockowych korzeni (cudowny Wilk vs. Kot). Nieszczególnie za to interesowałam się Katarzyną Nosowską. Pamiętam ją z jednego koncertu, jak uparcie po każdej piosence przepraszała wszystkich za wszystko. Jej skromność i spuszczony wzrok w pewien sposób mi imponowały. Ona sama kryła się w niebanalnych, dosadnych tekstach, nie musiała robić nic więcej. 

Szczere, choć przejaskrawione prawdy, intymne zwierzania pełne (a zaraz pozbawione) ironii,  mocno nadwyrężone nadmiarem udziwnionych zwrotów słownych, które zadziwiająco łatwo wpadają w oko. Plątanina myśli na różne tematy tworząca coś pokrętnie błyskotliwego. Jest dużo o miłości, zazdrości, fobiach, modzie, celebrytach, jedzeniu, odchudzaniu i o wstydzie. Niektórych może bawić ta dziwaczna literacka konstrukcja, ja mam chyba inne poczucie humoru. Do mnie trafiały te najmocniejsze pociski, końcówki stron, niemal nieuchwytne dosadne puenty, w których Kaśka obnażała się cała, pokazując jak wielki dystans ma do samej siebie. Bo choć A ja żem jej powiedziała to taki kolorowy ptak, humorystyczne cudo w rozrywkowym tonie, to jest również bardzo osobistym przekazem, a może nawet i osobliwą autoterapią. A to chyba jest najdziwniejszy tekst, jaki napisałam ostatnio o książce.

***
Nosowska Katarzyna, A ja żem jej powiedziała, Wydawnictwo Wielka Litera, Warszawa 2018, s. 208.

(kategoria: książka, której bohaterem jest muzyk)

Dwie dziwne, melancholijne historie z jednym wspólnym happy endem. W otoczeniu ciemnych traw, niebieskich włosów i szumu wody. Z pozoru wydają się zupełnie ze sobą niepowiązane, by jako całość wskazać na coś bardzo ważnego. Długa (i trudna) wędrówka Soni oraz jej kotki Kici wplata się między żałobę Adama, który pożegnał właśnie swojego psa Rufusa. Smutne i ponure nastroje dwójki obcych sobie dzieci zostały spotęgowane przez ciemne, niepokojące barwy i kształty, unoszącą się w powietrzu sierść psa, mroczne kikuty drzew za oknem. Emocjonalny obraz biedy, samotności i braku swojego miejsca oraz silnej depresji po stracie ukochanego przyjaciela. Dopiero spotkanie Soni i Adama wlewa nadzieję w całą tę przygnębiającą opowieść. Długa wędrówka zyskuje piękny cel, a powiew nowego życia, mimo że nie zastąpi w pełni tego dawnego, zmusza przynajmniej do wstania z łóżka i do nowego (choć innego) początku.

Ale z tym nowym początkiem, to chyba coś mi się kojarzy. Podobny motyw znajdziemy w Domu, który się przebudził, także autorstwa duetu Widmark & Dziubak. Mimo że historie są zupełnie inne (a może nie do końca?), niosą za sobą równie mocny przekaz. Ciemne kolory, mrok i żałoba przegonione zostają żywą nadzieją. Martin Widmark snuje specyficzne opowieści, które trochę przytłaczają, ale w rezultacie przynoszą dobre zakończenie. Duży wpływ na ich nastrojowość mają niesamowite ilustracje Emilii Dziubak, wspaniale dostosowane do tekstu — natężone powagą i odpowiednimi emocjami. Jednak, gdybym miała wybierać, większe wrażenie zrobił na mnie Dom.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

(kategoria: książka, której tytuł składa się z 13 liter)

***
Widmark Martin, Długa wędrówka, il. Emilia Dziubak, tłum. Marta Dybula, Wydawnictwo Mamania, Warszawa 2018, s. 40.

Maum (spisuję bezwstydnie z okładki) to "koreańskie słowo oznaczające wszystko to, co składa się na duchowość człowieka". I właśnie o tym jest ten bardzo metafizyczny, niemal eteryczny picturebook autorstwa koreańskiej autorki Heekyoung Kim i ilustratorki Iwony Chmielewskiej (jednej z moich ulubionych; szczególnie po O tych, którzy się rozwijali, czy Królestwie dziewczynki). O duszy. Mądry, niedosłowny, pełen wolnej przestrzeni, kształtów i dłoni. Niebanalny sposób na metaforyczne objaśnienie niewytłumaczalnego pojęcia. I to niejako w dwóch językach, w zderzeniu dwóch kultur, które to zderzenie widać również w specyficznej manierze ilustracji. To nie pierwszy raz, kiedy Chmielewska zbliża się swoją kreską do estetyki Wschodu.

Czym jest dusza? Na pewno ma ją "małomówna matka", "niemowlę, które właśnie się urodziło" i "ci, którzy nie widzą". Na pewno ma swój kształt i posiada drzwi, które bywają otwarte, albo zamknięte. Może jest jak dom z oknami i pokojami. Miewa swoje humory. "Pewnego dnia ktoś, kogo kochasz, stanie się właścicielem tego domu. Twojego domu duszy". I gdy coś nie wypali, dom się rozpada. 

Piękny, poetycki przekaz poparty przemyślanymi, minimalistycznymi ilustracjami. Z instrukcją na pierwszej stronie, która pozwala otwierać książkę szeroko, poruszać ją i kołysać tak, by ożyły słowa i obrazy. Można też uścisnąć jej dłoń (dużo tam otwartych dłoni). Zapomniałam już, jak głębokie i wyjątkowe są picturebooki, w których swoje palce (i pędzle) macza Iwona Chmielewska.

***
Kim Heekyoung, Maum. Dom duszy, il. Iwona Chmielewska, tłum. Jiwone Lee, Wydawnictwo Warstwy, Wrocław 2016, s. 66.

Podobno czytelnicy Shirley Jackson dzielą się na fanów Nawiedzonego domu na wzgórzu oraz tych z przeciwnego obozu, którzy wybierają Zawsze mieszkałyśmy w zamku. Nie wiem, na ile większa sympatia do jednego, albo drugiego dzieła jest powodowana kolejnością, z jaką zabieramy się za czytanie książek Jackson — u mnie chyba nie miało to znaczenia. Chociaż przyznaję, że zaczęłam od Zawsze mieszkałyśmy w zamku i to ona zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu. Okazała się nietuzinkowa i zupełnie inna niż się spodziewałam. Od Nawiedzonego domu oczekiwałam wiele, ale też miałam wrażenie, że ta historia niczym mnie nie może zaskoczyć. Typowa opowieść o nawiedzonym domu, którą znałam już z doskonałego filmu The Haunting z 1963 roku (a którą dodatkowo spaczył najnowszy netflixowy serial). Tu uratować mógł ją jedynie nastrój i literacki kunszt autorki. 

Zarówno w Nawiedzonym domu, jak i w Zawsze mieszkałyśmy w zamku na prowadzenie wychodzi szczególne zamiłowanie Jackson do psychologicznych portretów kobiet. Do dziwnych, paranoicznych postaci, które przyciągają uwagę nie mniej niż sam element potencjalnej grozy. W Nawiedzonym domu tej grozy jest w istocie więcej, bo to na niej opiera się cała fabuła. Do Domu na Wzgórzu, z którego istnieniem związana jest straszna historia rodzinna, na zaproszenie doktora Montaque, przyjeżdżają Eleanor, Theodora oraz Luke — wybrani do nietypowego eksperymentu mającego sprawdzić, czy w tym mrocznym, opuszczonym domu dochodzi do zjawisk paranormalnych. Z początku na gości czekają wyłącznie niegroźne przeciągi, mylenie drzwi, a także oziębłość pani Dudley zajmującej się domem za dnia. Jednak z czasem dom decyduje się do nich przemówić. Niewyjaśnione odgłosy, napisy na ścianach, krew w garderobie. I zakończenie, które daje do wiwatu tym, którzy wątpili w horrorowość całej opowieści.

Nawiedzony dom na wzgórzu Shirley Jackson to klasyka gotyckiej powieści grozy i nie odmawiam jej charakterystycznych cech oraz niesamowitego klimatu. Poza tym dużo w niej łagodnego wariactwa, ujawniającego się głównie w relacji dwóch młodych kobiet. Dużo infantylnych dialogów, biernego oczekiwania, ale i przemilczanego strachu. Postacie męskie są tu raczej tylko tłem — to kobiety nadają takt i żywo uczestniczą w całej zabawie. Czego zatem zabrakło? Przez większość książki ziało bynajmniej nie grozą, a lekką nudą. Dopiero na koniec atmosfera nieco się zagęściła, by doprowadzić do niezłego meritum. Podsumuję to krótko: brawo za postać Eleanor!

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019 

Długo czekałam. Po Proszę mnie przytulić, po Uśmiechu dla żabki, po W pogoni za życiem (wszystkie tak bardzo piękne i wzruszające!) nareszcie leży przede mną kolejne dzieło duetu Wechterowicz & Dziubak. To jasne, że miałam kosmiczne oczekiwania. Poprzednie ich wspólne picturebooki chwytały za serce, wyciskały łzy, koiły i rozczulały. Zachwyciły mnie formą i urzekły przekazem. W Na zawsze przyjaciele wszystko wskazywało na to, że będzie podobnie. Mamy tu leśne zwierzęta (tak uroczo przedstawiane zawsze przez Emilię Dziubak), tytuł, który zwiastuje dużą dawkę pozytywnych emocji i... moje zaufanie do wrażliwego pióra Przemysława Wechterowicza.

Ilustracyjnie Na zawsze przyjaciele to kolejne dziubakowe arcydzieło. Barwy są typowo leśne, motywy jesienne, odbiorcę czaruje kolorowo rozgwieżdżone niebo. Zwierzęta, jak to zwierzęta u Dziubak — urocze, choć nieprzesadnie. Wiedziałam, że dopiero tekst nada im ostatecznego kształtu. Tym razem jednak, mimo przyjemnej, ładnej historii, nie dostajemy nic... szczególnego. Nic, czym ujęły mnie poprzednie książki Wechterowicza. Bohaterami Na zawsze przyjaciele są Króliczek i Sówka, którzy nigdy nie mogą się spotkać, bo kiedy Króliczek zapada w sen po długim dniu wesołego hasania, Sówka dopiero budzi się do nocnego życia. Zwierzęta dowiadują się o sobie od rodziców i odtąd, zafascynowane sobą nawzajem, czują, że mogłyby się zaprzyjaźnić. Pewnego razu udaje im się przechytrzyć pory dnia i nocy, wiedzą jednak, że ich największe marzenie nigdy się nie ziści. Chociaż... może z pomocą przyjdzie odrobina magii?

Cała historia jest oczywiście bajkowa, więc i nierzeczywiste zakończenie nie powinno zbytnio dziwić czytelnika. To opowieść o sile przyjaźni — takiej pomimo wszystko, o poznawaniu się i fascynacji drugą osobą, ale również o naturalnych ograniczeniach, które stają tej przyjaźni na drodze. Może dzieciom wystarczy magiczne rozwiązanie, jakie proponuje autor.  Ja, jako czytelnik dorosły (do tego miłośnik i kolekcjoner wyjątkowych picturebooków), czuję się trochę zawiedziona. Czar rósł i prysł. Pozostały piękne ilustracje.