Z przyjemnością wracam do audiobooków sprawdzonych pisarek (a Charlotte Link zdecydowanie nią jest), ale i czytanych przez moje ulubione lektorki. I tym razem nie było inaczej. Joanna Jeżewska poradziła sobie znakomicie z drugim kryminałem z serii o Kate Linville autorstwa Charlotte Link, czyli z Poszukiwaniem. Oczywiście o tym, że Poszukiwanie było drugą częścią cyklu dowiedziałam się dopiero po jego wysłuchaniu. Postanowiłam nadrobić część pierwszą i z ulgą stwierdzam, że nie straciłam zbyt wiele, nie trzymając się chronologii. Co prawda znajomość nieco większego fragmentu przeszłości głównej bohaterki mogła być dość pomocna, ale pamiętam, że w Poszukiwaniu jej sylwetka została dostatecznie nakreślona.

W Oszukanej dopiero poznajemy Kate Linville. Samotną i zakompleksioną policjantkę ze Scotland Yardu, dla której całym światem i jedyną bliską osobą jest ojciec, emerytowany policjant. Niestety Richard Linville ginie w wyniku brutalnego morderstwa, a wkrótce wychodzą na jaw nieciekawe fakty z jego życia. To burzy u Kate obraz wspaniałego ojca, jednak kobieta usilnie stara dowiedzieć się, kto stoi za jego śmiercią — i to na własną rękę, mimo że do sprawy został przydzielony jeden z lepszych śledczych ze Scarborough, gdzie pracował jej ojciec — Caleb Hale. Równocześnie toczy się wątek pewnego małżeństwa — Jonasa i Stelli Crane, którzy wraz z pięcioletnim adoptowanym synem spędzają urlop na wyludnionych torfowiskach.

Akcja kryminału płynie powoli. Nie na tu spektakularnych momentów, a na pierwszy plan wielokrotnie wychodzą wątki obyczajowe i dramaty bohaterów. Jednak jest tu też sporo tajemnic i napięcia, co utrzymuje zainteresowanie fabułą, zaś rozwiązanie sprawy zdecydowanie zaskakuje. Joanna Jeżewska przeczytała Oszukaną wprost znakomicie i ogromnie cieszę się, że jest lektorką również trzeciej części cyklu z Kate Linville — Bez winy. Będę słuchać!

***
Link Charlotte, Oszukana, tłum. Anna Makowiecka-Siudut, czyta Joanna Jeżewska, Wydawnictwo Sonia Draga, 18 godz., 23 min.

"Śnieżyczka i Róża nie wiedziały, że żyją w baśni —
tak to zwykle bywa."

Majaczyła mi się okładka starego wydania klasycznej baśni Śnieżynka i Różanka braci Grimm, choć wciąż jestem pewna, że poza charakterystyczną okładką, oglądałam też telewizyjną produkcję z kukiełkowymi postaciami właśnie z niej. Jak dla małego dziecka — bardzo niepokojącą. To stare wydanie wciąż gdzieś mam, ale z całej historii pamiętałam niewiele. Las, niedźwiedź, dwie dziewczynki, chatka w lesie. Byłam ogromnie podekscytowana, kiedy w moje ręce trafiła nowa interpretacja baśni — na dodatek autorki, którą już znałam z Kiedy na ciebie patrzę. Emily Winfield Martin nie tylko ożywiła dawną opowieść, nadając jej rumieńców, ale i przepięknie ją zilustrowała. Mroczne, ale niezwykle baśniowe, pełne leśnych akcentów i zdobień, przerywane tajemniczymi czarnymi stronami ("Co widziały drzewa"...). Trudno przejść obojętnie obok tego wydania Mamanii, nawet jeśli nie jest się wielkim fanem retellingu.

Kiedy zaginął ojciec Śnieżyczki i Róży, siostry wraz z matką musiały porzucić wygody dotychczasowego życia i zamieszkać w małej chatce w lesie. Wcześniej miały przepiękny dom i ogród, w którym po jednej stronie rosły czerwone, a po drugiej białe kwiaty — podkreślając odmienność obu dziewczynek. Teraz siostry musiały zmierzyć się z mrocznym lasem (każda na swój sposób), który skrywał wiele tajemnic, dziwnych stworzeń i zaczarowanych miejsc. Mimo czyhających na nie niebezpieczeństw, siła siostrzanej miłości, jak i wiary (którą szczególnie pielęgnuje w sobie Róża), że ich ojciec nadal żyje, przynosi coś... hm, co może zdarzyć się chyba tylko w  bajkach シ

Kiedy doczytywałam książkę Emily W. Martin i byłam już pewna zakończenia i cieszyłam się, że mogę przypomnieć sobie emocje, jakie towarzyszyły mi podczas poznawania tej baśni w  dzieciństwie. Jest to jedna z tych wyjątkowych baśni, myślę, że niedoceniana, albo zwyczajnie... zapomniana. Ja sama po lekturze tej interpretacji, chętnie wrócę do oryginału. 

Pozwólcie, że przypomnę Wam ilustracje Petera H. Reynoldsa z A to, bo znowu go spotykamy, chociaż już nie jako autora tekstu. Tym razem to Susan Verde stworzyła historię z bardzo ważnym przesłaniem. Uniwersalną i aktualną niezależnie od wieku. Ilustracje Reynoldsa doskonale ją dopełniają. Są proste, barwne i dynamiczne. Książka zaś należy do bestsellerowej serii, która ma pokazać czytelnikowi, jak piękne i pełne radości może być życie, kiedy wprowadzimy w nie ducha mindfulness, odkryjemy w sobie empatię i dostrzeżemy wartość własną oraz drugiego człowieka.

Ja, człowiek. Księga empatii podkreśla, jak bardzo ważny jest każdy z nas. Już po urodzeniu mamy przed sobą ocean możliwości. Możemy zachwycać się światem, znaleźć własną drogę i sposób życia, być takimi, jakimi pragniemy. Nawet jeśli wielokrotnie popełniamy błędy, wciąż możemy dokonywać wyborów. A te wybory mogą być... ot, po prostu najlepsze ("mogę współodczuwać i podać pomocną dłoń", "mogę powiedzieć przepraszam").

Pokrzepiająca i motywująca. Uspokaja, wycisza nerwy, daje nadzieję. Myślę, że powinien ją przeczytać każdy dorosły — szczególnie w jakimś gorszym momencie swojego życia. Czasem prosty, może nawet banalny przekaz trafia najgłębiej. Zwłaszcza kiedy wspomagają go sugestywne obrazki. "Mogę ruszyć naprzód". "Przy odrobinie namysłu kiepski wybór może stać się LEPSZY". I z tym Was zostawię. Mądra, wartościowa pozycja, którą powinno się mieć czasem pod ręką.

"Las jó przyjnół,

Była chatka, a w tej chatce... "Szmer barstuków dobiegający głęboko spod ziemi, zaplątany w korzenie drzew". Mam wrażenie, że wciąż go słyszę. Podobnie, jak ujadanie jarchuka, czy huk sowy. Zamykam oczy i widzę wnętrze chaty Ciotki Borowej (te moje — z wyobraźni, którą rozhulało wprawne pióro Aleksandry Dobies, ale i te z niesamowitej ilustracji Eweliny Bielak). W odróżnieniu od ludzi skrywających się w głębokich mrokach swoich drewnianych chat, w obawie przed lasem i zamieszkującymi go warnijskimi duchami (a może jest zupełnie na odwrót i... to duchy boją się ludzi?) — ja wskakuję na wóz wraz z Lottą i czekam, aż las przyjmie mnie jak swoją ("las sia nió zajnie"). Mimo duchów i leśnych mar. Czy to nie o ich istnieniu marzyłam jako dziecko, naprawdę wchodząc wtedy w te warmińskie lasy, by zbierać jagody i zerkać do dziupli drzew? Pamiętam lęk połączony z dziecięcą ciekawością. Tajemnicze zagajniki i ciche polany. Przed przeczytaniem Uroczyska nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo to właśnie las uczestniczył w moim dziecięcym, magicznym postrzeganiu świata. Jak był mi bliski.

Ta oniryczna, słowiańska baśń sprawiła, że zachciało mi się wrócić do własnych korzeni, ale i pogrzebać głębiej w historii Warmii, chociaż to w samym Uroczysku znalazłam przejaw jej pełni. Aleksandra Dobies uplotła przepiękną i niepowtarzalną opowieść, ożywiając warmińskie duchy (i demony), które z pomocą Edwarda Cyfusa (gawędziarza, popularyzatora gwary i kultury warmińskiej) zyskały prawdziwy głos — bohaterowie mówią bowiem warmińską gwarą, i choć nie wszystkie dialogi są w całości przetłumaczone (jednak wiele ważnych zwrotów znajdziemy w słowniczku), to można odnieść wrażenie, że doskonale rozumie się ten dawny język. To właśnie on, barwne opisy oraz zachwycające ilustracje budują klimat Uroczyska.

A co (lub kto) się w nim skrywa? Kłobuk, Smętek, demon Bobo. Baba Jaga? Być może. Jednak obok tego baśniowego folkloru toczy się całkiem poważna historia starcia dwóch sąsiadujących ze sobą światów, walki dobra ze złem, inności, odrębności, okrutnych uprzedzeń oraz strachu. "Podobno najstarsi mieszkańcy pamiętali czasy, kiedy to pobliskie osady nawiedzały mamuny porywające dzieci, w jeziorach grasowały topniki, a w jesienne, ulewne wieczory do domów skradały się podstępne kłobuki". Ludzie boją się ciemnego lasu i nie zapuszczają (kiedy nie trzeba) na uroczysko. Jednak to, co gnieździ się za murem drzew nie ma takiej strasznej twarzy (i to nie jej należy się bać). Autorka oswaja strachy i wprowadza element realistyczny w tę magiczną krainę. Weźmy Lottę, zwyczajną wiejską dziewczynę, która jedyny swój ratunek widzi w ucieczce do lasu. Morkę, za którą ktoś wcześniej dokonał wyboru. Jednej i drugiej las, jak gościnny gospodarz, daje bezpieczne schronienie. Bo oto mamy odwróconą bajkę, gdzie to wcale nie "wilk", postrach z lasu, okazuje się tym złym. Wilk mieszka gdzie indziej. Bliżej niż nam się wydaje... Przeszywają na wskroś ostatnie słowa Lotki (u mnie aż do łez). A równocześnie wszystko tłumaczą. To, co niewidzialne, i to, co namacalne. To, do czego istnienia potrzeba tylko wiary. I to, co... najważniejsze. Nawet jeśli na pierwszy rzut oka niczego nie widać. 

"Nie wierzą już w nas..."

Słyszeliście ten szept? Pozwólcie, że daruję sobie szersze interpretacje. Uroczysko odbieram głównie sercem, nie chcę za dużo analizować ("słuchoj syrca swojygo", jak mówił... podstępny topnik, czy później Smętek), każdy powinien przyjąć je na własny sposób. Jestem ogromnie wdzięczna za tę niezwykłą książkę, która poruszyła we mnie to, co było od dawna uśpione. Równocześnie żywię podziw dla ogromu pracy włożonego w jej powstanie. To bardzo wartościowa pozycja, poszerzającą wiedzę na temat warmińskich tradycji i wierzeń, wspaniale wydana i opracowana, ciesząca oko pełnymi mrocznego folkloru, przyciągającymi ilustracjami, a przede wszystkim — prawdziwa literacka uczta. Szczęśliwy ten, kto spotka Uroczysko (albo... którego spotka Uroczysko) na swojej drodze. Był to dla mnie magiczny, niezastąpiony czas. Cała historia, wszystkie postaci nadal we mnie żyją, a ja nie umiem się od nich oderwać i... chyba nawet nie chcę. Są takie książki, które zostają w głowie na zawsze i czuję, że będzie to jedna z nich.

Dolinę Muminków okryła gruba warstwa śniegu. Wszyscy domownicy zapadli już w zimowy sen, jednak zupełnie nieoczekiwanie w domu zrobiło się bardzo chłodno. Obudzony Muminek uznawszy, że w kominku brakuje drewna, postanowił udać się po nie aż do drewutni. Zaś do drewutni najlepiej pojechać na nartach! W ten sposób Muminek z Ryjkiem przeżywają w środku zimy prawdziwie śniegową przygodę.

Mimo że jest to opowiadanie stworzone na podstawie historii o Muminkach, to świetnie oddaje klimat oryginalnych dzieł Tove Jansson. Urzekają stonowane ilustracje! Znajdziemy tu niesamowitą zimową atmosferę — wielkie zaspy, padający śnieg, surowość krajobrazu. Nie ma krzykliwych barw, historia jest krótka i bardzo prosta, a momentami nawet zabawna. Doskonale wprowadza dziecko w muminkowy świat, przyciąga swoim spokojem i przytulnością. Aż chce się ją czytać w zimne grudniowe wieczory, albo... chłodne poranki (koniecznie pod kocem i z kubkiem kakao 😀). Żałuję, że ta seria autorstwa Haralda Sonessona jest już niedostępna, bo zdecydowanie bardziej do mnie przemawia niż barwne wydania, które aktualnie są w sprzedaży.

Zniknij już, niemiły listopadzie, chociaż niczemu nie zawiniłeś. To mój pierwszy od dawna listopad, który sam w sobie był całkiem przyjemny. I dobry (nawet pomimo listopadowej pogody). Jedynie pewne wydarzenia nie pozwoliły mi się nim nacieszyć w pełni. Jak wiecie, stronię od szczególnie osobistych zwierzeń, dlatego wspomnę tylko, że wiele rzeczy zwaliło mi się na głowę niespodziewanie (wiele złych rzeczy) i miałam wrażenie, że w żaden sposób nie dam rady ich ogarnąć. Ale ogarniałam. Krok po kroku. Z zaciśniętymi zębami. 

Ponury, ciemny listopad zniknął cicho pod pierzyną śniegu. Na koniec dał mi na chwilę odetchnąć, żebym z lżejszą głową weszła w tegoroczny Adwent. Nie wiem jeszcze, jaki będzie grudzień, ale wyjęłam już świąteczne dekoracje, napisaliśmy z Najmniejszym list do Mikołaja, kupiliśmy sanki. W listopadzie przeczytałam cztery książki — Dylemat B.A. Paris, który mnie nieco zawiódł, rewelacyjny thriller Inni ludzie C.J. Tudor, świetną drugą część cyklu Strachociny Niewesołe miasteczko Dominika Łuszczyńskiego oraz zbiór historii z Izraela (Mój mąż Żyd Sylwii Borowskiej). Wciąż słucham audiobooka Oszukana Charlotte Link i może uda mi się skończyć go jeszcze w tym roku.

To wszystko (pod kątem czytelniczym) wygląda całkiem nieźle. Czytałam w swoim rytmie, nic sobie nie narzucałam, bo to ostatnia rzecz, jaka była mi potrzebna. Niestety w ten sposób nie dałam rady przeczytać ani jednego tytułu z Jesieni z klasyką. Żałuję (naprawdę chciałam, żeby się udało), ale i na te książki przyjdzie czas. Zresztą, tak to już u mnie jest. Lubię robić plany, a potem... nowe plany... i nowe... A jak czasem uda mi się coś z nich zrealizować, to jest mały sukces ツ

A teraz wejdźcie ze mną w ten zimowy, świąteczny grudzień. Zeszłoroczny był dość wyjątkowy, ale głównie dlatego, że sama go sobie takim uczyniłam. Te zimowe kawki i herbaty z kalendarza, stos świątecznych książek, które zgromadziłam na przyszłość (dla Najmniejszego i dla siebie). Celebrowanie najdrobniejszych chwil, chociaż był to miesiąc niepewności i strachu przed tym, co miało nadejść. Ten będzie już trochę inny. Dużo we mnie świadomości, jak chciałabym go przeżyć duchowo, oraz radości, że Najmniejszy już tak wiele rozumie, więc mogę wprowadzać go w świąteczne tradycje i zacząć tworzyć najprzytulniejszy czas w roku, na naszych własnych zasadach. Chciałabym by N. miał dobre wspomnienia, dlatego już od weekendu grzejemy się pod świątecznym kocem, czytając Muminki i rozmawiając o zimie. Kolekcjonuję te momenty w głowie, ale będę starać się zachowywać je też na zdjęciach. Ten listopad nie był szczególnie fotogeniczny, więc tym razem nie zostawię Wam tutaj żadnej wspomnieniowej galerii. Może za miesiąc się uda. Tymczasem dobrego grudnia 😊

Myślę sobie, czy to już jest ten wiek (nie pytajcie), w którym nie obchodzi się swoich urodzin, tylko imieniny? 😀 Wiem, że powinnam ustąpić miejsca młodszym (wyobraźcie sobie, że Najmniejszy ma taką samą datę urodzin, co ja!), ale jakoś tak zawsze lubiłam to moje święto, a że teraz jest podwójne, to... mam podwójny powód do radości. Zresztą, zobaczymy, jak to będzie za kilka lat.

Kiedyś, jeszcze przed Najmniejszym, lubiłam sobie na urodziny sprawiać książki. W tym roku inne wydatki, inne priorytety, ogólny brak czasu i różne niepokoje zupełnie mnie pokonały. Pomyślałam jednak, że zrobię sobie taką małą przyjemność i... stworzę listę książek, które ostatnio wpadły mi w oko, a które chciałabym mieć na swojej półce w przyszłości (niesamowite, jakie rzeczy sprawiają radość molowi książkowemu ツ). Są to głównie zapowiedzi wydawnicze, ale dobrze się składa, bo chciałam wrócić do cyklicznych wpisów o nowościach.

Z dziecięcych i młodzieżowych tytułów szczególnie czekam na kolejną część cyklu Strachociny Dominika Łuszczyńskiego. Niewesołe miasteczko swoją premierę będzie miało już 27 października w wydawnictwie Mamania. Również w Mamanii, tylko 10 listopada, pojawi się nowe wydanie kultowej powieści fantasy (w której adaptacji filmowej jestem zakochana od dziecka) — Niekończąca się historia Michaela Ende. Tego samego dnia w Egmoncie zastaniemy... znajomych zajęczych bohaterów Sama McBratney'a i Anity Jeram, czyli Czy będziesz moim przyjacielem? To pierwsza od 25 lat nowość tego duetu. Naprawdę nie mogę się doczekać!

Poza tym... duchy i zbrodnie. Mam słabość do klasyków literatury grozy, jak i do historii kryminalnych, i choć nie znajduję ostatnio czasu, żeby przeczytać te wszystkie zbiory opowiadań (szczególnie te wydane przez wydawnictwo Zysk), to bardzo chcę mieć je w swojej kolekcji. Dlatego Gwiazdka z duchami, której premiera wypada 16 listopada, jak i drugi tom Świątecznych tajemnic (26 listopada) muszą kiedyś do mnie trafić. Pięknie zapowiadają się również Najsłynniejsze opowiadania wigilijne, na które poczekam do 30 listopada, jak i Świąteczne morderstwo Ady Moncrieff (26 listopada). Nieco szybciej, bo już 26 października (również w Zysku) pojawi się niesamowity zbiór opowiadań Obserwatorzy spoza czasu H. P. Lovecrafta, opracowany przez Augusta Derletha. W podobnie niepokojących klimatach... 30 listopada wydawnictwo Rebis wyda Atlas tamtych światów. Bardzo na niego czekamy razem z Mężem ツ. Jako ciekawostkę dodam jeszcze nowość Repliki, która już zaraz (26 października) wchodzi na rynek, czyli Duchy. Historia seansów spirytystycznych... Ostatnio nie do końca ufam Replice i jej opracowaniom książek, ale ta pozycja wydaje mi się na tyle interesująca, że może dam Replice jeszcze szansę.