Niesamowite są te powroty na Barrøy, choć to wcale nie tam zabiera nas Roy Jacobsen w Oczach z Rigela. To raczej powrót do tej szczególnej, kruchej atmosfery, do znajomej bohaterki, do uczucia, które nie zniknęło, odkąd poznałam Niewidzialnych, choć Białe morze nie spełniło pokładanych w nim nadziei (musiały być za wielkie). Oczy z Rigela przypomniały mi o tym prostym zachwycie, jaki wywołali we mnie Niewidzialni. Bo tutaj też to wszystko jest. Zachwyt i... cicha ekscytacja. Tym razem statyczna przestrzeń, tak charakterystyczna dla opowieści z Barroy, przemienia się w znikający krajobraz, ponieważ Oczy z Rigela to powieść drogi, powieść wypełniona poszukiwaniem, trudem, miłością i nadzieją. Po swojemu (po jacobsenowemu) subtelnie zatyka dech. Nie powtórzy fenomenu Niewidzialnych (nic nie powtórzy), ale mu dziwnie dorównuje. A może to mnie urzekła ta nagle ludzka, kobieca twarz Ingrid. Ingrid — matki. Ingrid, która postanawia zawalczyć o miłość, może o rodzinę. Jej siła i determinacja chyba nigdy nie były tak wielkie, choć dobrze znamy ją od tej niezłomnej strony. Oczy z Rigela to szczególnie osobista historia, która wplata się jednak w inne, mijane po drodze w powojennej rzeczywistości. 

Ingrid wyrusza wraz z małą Kają na poszukiwania Aleksandra, a ludzie, których spotyka, raz pomagają jej, raz wpuszczają w manowce. Nikt nie mówi całej prawdy, każdy skrywa w sobie coś, co okazuje się częściej pokłosiem wojny niż tym, co tak naprawdę Ingrid chce odnaleźć (a może jest wręcz przeciwnie?). Trudne warunki podróży kontrastują z jej siłą i zaradnością. Przecina je śmiech małej dziewczynki, która przez całą drogę w ogóle nie płacze. Pociągi, puste stacje kolejowe, ubogie domy, brzegi morza. Ingrid podczas podróży robi zapiski w bloku rysunkowym, zbiera nietypowe wskazówki, mapy, zachowuje pamiątki, zapamiętuje spojrzenia. Jednak cel nie znika jej z oczu. Cel, który widzi w oczach Kai...

Niesamowita to proza. Nerwowa droga przedziwnie koi, daje nadzieję, choć przez mijane krajobrazy przewijają się smutek, pustka i poczucie opuszczenia. Nadal nie przypominam sobie, żeby w Niewidzialnych było tyle lakonicznych, dziwacznych zdań, które uwierały mnie już w Białym morzu. Jednak w Oczach z Rigela one jakoś pasują. To był naprawdę udany powrót na Barrøy nie-Barrøy. Do Ingrid. "(...) i czuła zaskakującą ulgę, że żadna z osób napotkanych po drodze nie powiedziała jej więcej, niż to, co powiedziała, jakby podróż widziana od tyłu stała się tak dobra, jak tylko mogła być".

***  
Jacobsen Roy, Oczy z Rigela, tłum. Iwona Zimnicka, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2020, s. 256.

Zdecydowanie warto było... nareszcie skończyć Outsidera. Czytałam go od kilku miesięcy, z różnym natężeniem, a że wybrałam formę ebooka, zawsze wygodniej było mi do niego zerknąć w wolnej chwili, zamiast przysiąść na dłużej do lektury. Jednak był jeszcze jeden powód tego rozwlekłego czytania. Po obiecującym początku, który stanowił zapowiedź naprawdę mocnych wrażeń, thrillerowy nastrój ustąpił miejsca horrorowi, i choć przepadam za horrorowym Kingiem, to w przypadku Outsidera miałam mu za złe, że do tak świetnie zapowiadającego się thrillera wprowadził wątek nadprzyrodzony. Być może stąd wynikało moje zniechęcenie. Wiedziałam jednak, że historia jest na tyle elektryzująca, że będę chciała poznać ją w całości.

Wszystko zaczyna się od szczególnie potwornej zbrodni. W miejscowym parku zostaje znalezione zmasakrowane ciało jedenastoletniego chłopca, a podejrzenia padają na cenionego nauczyciela i trenera sportowego, Terry'ego Maitlanda. Lokalny detektyw Ralph Anderson postanawia aresztować mężczyznę podczas szkolnego meczu, ujawniając winnego na oczach zaskoczonego tłumu. Ślady DNA potwierdzają jego winę, jednak jest coś jeszcze... Terry ma mnóstwo świadków, jak i nagranie z kamery, które pokazuje, że w czasie morderstwa przebywał w zupełnie innym miejscu.

To, co wydawało się z początku rasowym thrillerem, mrocznym i trzymającym w napięciu, pełnym niepokojącej atmosfery i tajemnicy, zmieniło się w powieść z elementem nadprzyrodzonym — nadal tajemniczą, ale już pod innym względem. Mimo że uwielbiam horrory, to trudno mi było przeskoczyć ten moment i pogodzić się z faktem, że ta ponura sprawa kryminalna przeradza się w... szukanie zjawy. Chyba zapomniałam przez chwilę, że to przecież King, który znakomicie miesza konwencje. Dlatego kiedy już wjechałam na odpowiednie tory, zupełnie inaczej zaczęłam przyglądać się postaciom i wydarzeniom. Człowiek z Tatuażami, El Cuco, a może Boogeyman. Kim jest tytułowy Outsider?

Wciąż mam wrażenie, że zdradzam za dużo, bo sama przed lekturą nie wiedziałam o niej zupełnie nic. Może nie do końca jestem zachwycona całym pomysłem, ale King tworzy naprawdę zgrabne, żywe obrazy, soczyste opisy, niepokojącą atmosferę, więc Outsider jest rzeczywiście bardzo w jego stylu. Mi, poza klimatem powieści, kryminalną fabułą, ale i sferą niematerialną, szczególnie podobała się postać Holly Gibney, dzięki której Outsider bardzo zapunktował. Nie wiedziałam, że Holly pojawiła się już wcześniej w trylogii kryminalnej o Billu Hodgesie (przez co chętniej sięgnę wreszcie po Pana Mercedesa).

***
King Stephen, Outsider, tłum. Tomasz Wilus, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2018, s. 640, u mnie ebook.

Z przyjemnością wracam do audiobooków sprawdzonych pisarek (a Charlotte Link zdecydowanie nią jest), ale i czytanych przez moje ulubione lektorki. I tym razem nie było inaczej. Joanna Jeżewska poradziła sobie znakomicie z drugim kryminałem z serii o Kate Linville autorstwa Charlotte Link, czyli z Poszukiwaniem. Oczywiście o tym, że Poszukiwanie było drugą częścią cyklu dowiedziałam się dopiero po jego wysłuchaniu. Postanowiłam nadrobić część pierwszą i z ulgą stwierdzam, że nie straciłam zbyt wiele, nie trzymając się chronologii. Co prawda znajomość nieco większego fragmentu przeszłości głównej bohaterki mogła być dość pomocna, ale pamiętam, że w Poszukiwaniu jej sylwetka została dostatecznie nakreślona.

W Oszukanej dopiero poznajemy Kate Linville. Samotną i zakompleksioną policjantkę ze Scotland Yardu, dla której całym światem i jedyną bliską osobą jest ojciec, emerytowany policjant. Niestety Richard Linville ginie w wyniku brutalnego morderstwa, a wkrótce wychodzą na jaw nieciekawe fakty z jego życia. To burzy u Kate obraz wspaniałego ojca, jednak kobieta usilnie stara dowiedzieć się, kto stoi za jego śmiercią — i to na własną rękę, mimo że do sprawy został przydzielony jeden z lepszych śledczych ze Scarborough, gdzie pracował jej ojciec — Caleb Hale. Równocześnie toczy się wątek pewnego małżeństwa — Jonasa i Stelli Crane, którzy wraz z pięcioletnim adoptowanym synem spędzają urlop na wyludnionych torfowiskach.

Akcja kryminału płynie powoli. Nie na tu spektakularnych momentów, a na pierwszy plan wielokrotnie wychodzą wątki obyczajowe i dramaty bohaterów. Jednak jest tu też sporo tajemnic i napięcia, co utrzymuje zainteresowanie fabułą, zaś rozwiązanie sprawy zdecydowanie zaskakuje. Joanna Jeżewska przeczytała Oszukaną wprost znakomicie i ogromnie cieszę się, że jest lektorką również trzeciej części cyklu z Kate Linville — Bez winy. Będę słuchać!

***
Link Charlotte, Oszukana, tłum. Anna Makowiecka-Siudut, czyta Joanna Jeżewska, Wydawnictwo Sonia Draga, 18 godz., 23 min.

"Śnieżyczka i Róża nie wiedziały, że żyją w baśni —
tak to zwykle bywa."

Majaczyła mi się okładka starego wydania klasycznej baśni Śnieżynka i Różanka braci Grimm, choć wciąż jestem pewna, że poza charakterystyczną okładką, oglądałam też telewizyjną produkcję z kukiełkowymi postaciami właśnie z niej. Jak dla małego dziecka — bardzo niepokojącą. To stare wydanie wciąż gdzieś mam, ale z całej historii pamiętałam niewiele. Las, niedźwiedź, dwie dziewczynki, chatka w lesie. Byłam ogromnie podekscytowana, kiedy w moje ręce trafiła nowa interpretacja baśni — na dodatek autorki, którą już znałam z Kiedy na ciebie patrzę. Emily Winfield Martin nie tylko ożywiła dawną opowieść, nadając jej rumieńców, ale i przepięknie ją zilustrowała. Mroczne, ale niezwykle baśniowe, pełne leśnych akcentów i zdobień, przerywane tajemniczymi czarnymi stronami ("Co widziały drzewa"...). Trudno przejść obojętnie obok tego wydania Mamanii, nawet jeśli nie jest się wielkim fanem retellingu.

Kiedy zaginął ojciec Śnieżyczki i Róży, siostry wraz z matką musiały porzucić wygody dotychczasowego życia i zamieszkać w małej chatce w lesie. Wcześniej miały przepiękny dom i ogród, w którym po jednej stronie rosły czerwone, a po drugiej białe kwiaty — podkreślając odmienność obu dziewczynek. Teraz siostry musiały zmierzyć się z mrocznym lasem (każda na swój sposób), który skrywał wiele tajemnic, dziwnych stworzeń i zaczarowanych miejsc. Mimo czyhających na nie niebezpieczeństw, siła siostrzanej miłości, jak i wiary (którą szczególnie pielęgnuje w sobie Róża), że ich ojciec nadal żyje, przynosi coś... hm, co może zdarzyć się chyba tylko w  bajkach シ

Kiedy doczytywałam książkę Emily W. Martin i byłam już pewna zakończenia i cieszyłam się, że mogę przypomnieć sobie emocje, jakie towarzyszyły mi podczas poznawania tej baśni w  dzieciństwie. Jest to jedna z tych wyjątkowych baśni, myślę, że niedoceniana, albo zwyczajnie... zapomniana. Ja sama po lekturze tej interpretacji, chętnie wrócę do oryginału. 

Pozwólcie, że przypomnę Wam ilustracje Petera H. Reynoldsa z A to, bo znowu go spotykamy, chociaż już nie jako autora tekstu. Tym razem to Susan Verde stworzyła historię z bardzo ważnym przesłaniem. Uniwersalną i aktualną niezależnie od wieku. Ilustracje Reynoldsa doskonale ją dopełniają. Są proste, barwne i dynamiczne. Książka zaś należy do bestsellerowej serii, która ma pokazać czytelnikowi, jak piękne i pełne radości może być życie, kiedy wprowadzimy w nie ducha mindfulness, odkryjemy w sobie empatię i dostrzeżemy wartość własną oraz drugiego człowieka.

Ja, człowiek. Księga empatii podkreśla, jak bardzo ważny jest każdy z nas. Już po urodzeniu mamy przed sobą ocean możliwości. Możemy zachwycać się światem, znaleźć własną drogę i sposób życia, być takimi, jakimi pragniemy. Nawet jeśli wielokrotnie popełniamy błędy, wciąż możemy dokonywać wyborów. A te wybory mogą być... ot, po prostu najlepsze ("mogę współodczuwać i podać pomocną dłoń", "mogę powiedzieć przepraszam").

Pokrzepiająca i motywująca. Uspokaja, wycisza nerwy, daje nadzieję. Myślę, że powinien ją przeczytać każdy dorosły — szczególnie w jakimś gorszym momencie swojego życia. Czasem prosty, może nawet banalny przekaz trafia najgłębiej. Zwłaszcza kiedy wspomagają go sugestywne obrazki. "Mogę ruszyć naprzód". "Przy odrobinie namysłu kiepski wybór może stać się LEPSZY". I z tym Was zostawię. Mądra, wartościowa pozycja, którą powinno się mieć czasem pod ręką.