"Żaden z nas jednak nie tracił nadziei,

Urocze, a może nawet wzruszające (mnie wzruszyło), łagodne science-fiction w przyjemnie starym stylu. Dla niektórych będzie to staroświecka, niewiele wnosząca historia o perypetiach pewnego wynalazcy i o podróżach w czasie. Dla innych Drzwi do lata okażą się wyjątkowo zgrabnie napisaną, niedługą powieścią, godną klasyki gatunku. Zaliczam się do tych drugich. Ujął mnie nie tylko styl Roberta A. Heinleina, ale również sam pomysł na książkę (poznacie go w autorskim wstępie). Nawet obecność kota nie popsuła mi dobrych wrażeń, choć nie zaliczam się do ich miłośników. Utrzymane w nieco zabawnym (choć to raczej zasługa usposobienia głównego bohatera niż wydarzeń), mocno obyczajowym tonie, pozbawione skomplikowanych naukowych opisów Drzwi do lata wydają się balsamem na wszelkie bolączki (i znakomitą lekturą na lato). Niestety trzeba przyznać, że pod kątem fantastyki naukowej wiele pomysłów z The Door into Summer (pierwsze wydanie jest z roku 1957) jednak trąci myszką. Przymykając na to oko, można niebywale wciągnąć się w tę przyjemną, dość sensacyjną historię. Wynalazki, podróże w czasie, zawirowania zawodowo-miłosne, a do tego jeszcze ten... kot. Szukaliście kiedyś własnych Drzwi do Lata?

Inżynier i wynalazca, Dan Davis, po tym, jak zostaje oszukany przez swoją narzeczoną Bellę i wspólnika Milesa, którego uważał za przyjaciela, postanawia — wraz z kotem Pete'm — zapaść w Długi Sen. Ta hibernacja, przeprowadzana za sporą kwotę przez towarzystwa ubezpieczeniowe, może pomóc mu obudzić się w nowym świecie (i w nowym życiu) za trzydzieści lat, a konkretnie w roku 2000. Rozgoryczony zdradą najbliższych, jak i utratą praw do swoich wynalazków, Dan decyduje się na zimny sen. Jednak najpierw zamierza wyjaśnić z podstępną parą kilka spraw oraz zostawić coś jedenastoletniej Ricky, która marzy, że Dan kiedyś się z nią ożeni. Akcja nabiera nieoczekiwanych zwrotów, a wydarzenia prowadzą naszego bohatera zarówno w przyszłość, jak i... w przeszłość.

"Jeśli się sprawdzi wszystkie drzwi, jedne z nich na pewno okażą się Drzwiami do Lata". Nie będę psuć Wam zabawy, tłumacząc dokładnie, czym dla Dana były Drzwi do Lata. Ta ujmująca, błyskotliwa i nieco sentymentalna książka Roberta A. Heinleina zostanie długo w mojej pamięci. Nie spodziewałam się, że trafię na tak przyjemne, lekkie sci-fi, które pochłonie mnie zupełnie... gdzieś w środku lata.

***
Heinlein Robert A., Drzwi do lata, tłum. Zbigniew A. Królicki, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2020, s. 264.

Zainspirowana książką Petera H. Reynoldsa, najchętniej i ja zaczęłabym ten wpis od... kropki. Czemu nie? Od pojedynczej kropki można zacząć wszystko — i nawet jeśli w tekście literackim to niewskazane, to na rysunku każdy ruch dozwolony. Szczególnie jeśli ma się ochotę zrobić coś kreatywnego, a brakuje pomysłu, czy umiejętności. Kropka to zawsze dobry początek i Peter H. Reynolds wie o tym najlepiej. Może pamiętacie zilustrowaną przez niego Księgę empatii, albo A to, gdzie pokazuje, jak ważne jest nieskrępowane wyrażanie siebie, kształtowanie swojego talentu, nawet jeśli innym nie podoba się nasz styl. Zacznij od kropki to zachęta do rozpoczęcia niemal od zera, niezależnie od wieku.

Kiedy potrzebujesz odprężenia, a równocześnie chciałbyś zrobić coś twórczego. Kiedy nie potrafisz rysować, ale wciąż szukasz sposobu, żeby odkryć w sobie artystę. Kiedy Twoje dziecko uczy się kształtów i kolorów, a Ty chciałbyś rozbudzić w nim pociąg do tworzenia. Zacznij od kropki to szalone lekcje kreatywności, gdzie na luzie, totalnie od podstaw można nauczyć się puszczać wodze fantazji — bez obaw, że coś nie wyjdzie i jednak nie okażemy się mistrzami ilustracji. Tu zupełnie nie o to chodzi. To wyłącznie dobra zabawa ucząca uważności, ćwicząca wyobraźnię, inspirująca do dalszych prób.

"Spróbuj narysować kropkę złożoną z kropek". "Zamknij oczy i zrób tyle kropek, ile masz lat", "Narysuj linię, jakiej jeszcze nie było". "Każdego dnia możesz czuć nieco więcej odwagi. Możesz marzyć o WIELKICH RZECZACH". O, ta książka nie tylko rozbudza uśpioną w nas kreatywność, ale i niesamowicie motywuje do... spełniania marzeń. Tak, taka zwyczajna książka o kropkach. A może jednak zupełnie niezwykła ツ

Za prześwietną, twórczą zabawę z... kropkami
dziękuję wydawnictwu:

"— To zwykłe wesołe miasteczko, tylko stare i opuszczone!
Tylko stare i opuszczone? Drogi Czytelniku, to tak, jakby powiedzieć:
Och, to tylko nawiedzony dom."

Duża dawka przygody, tajemnica, którą skrywa miasto East Emerson, do tego szyfry, potwory... To wszystko niesamowicie angażuje uwagę, nie pozwala oderwać się od lektury. Rex Ogle stwarza prawdziwą atmosferę grozy, utrzymując jednak dość żartobliwy ton, co sprawia, że książka jest świetną rozrywką. Przeczytałam ją z wielką przyjemnością i cieszę się, że dołączy na półce Najmniejszego do serii Strachociny (również wydanej przez wydawnictwo Mamania), w oczekiwaniu na odpowiedni na poznawanie tych ekscytujących historii wiek mojego synka.

Za możliwość poznania tej świetnej (i zabawnie strasznej:)) książki
dziękuję wydawnictwu:

"Szybko! Zanim się rozstaniemy...

Przytulamy się prawdziwie zachęca do... przytulania. Serduszko misia bije szybciej, kiedy miś przytula się do taty, a przytulające się pod kołdrą zajączki zapewniają, że "to takie fajne". Nie od dziś zresztą wiadomo, że "przytulanie czyni cuda". Książeczka pokazuje dziecku, jak bardzo potrzebna jest bliskość, i że warto przytulić się nawet po kłótni. Z kolei Ja też! to zabawne porównanie zachowań małych dzieci i... zwierzątek. "Bierzesz prysznic, mały słoniu? Ja też!". Kangurzyca nosi swojego kangurka, podobnie jak mama swoje dziecko. Dziecko prawdopodobnie ucieszy się z zauważonych podobieństw oraz będzie miało dużo frajdy — podobnie jak w przypadku Przytulamy się — z samodzielnego przekładania stron, za którymi czeka je mnóstwo nowych wrażeń. Cóż, książki Hectora Dexeta to pewniaki ツ

Za możliwość poznania kolejnych
wspaniałych książek Hectora Dexeta
dziękuję wydawnictwu:

Niesamowite są te powroty na Barrøy, choć to wcale nie tam zabiera nas Roy Jacobsen w Oczach z Rigela. To raczej powrót do tej szczególnej, kruchej atmosfery, do znajomej bohaterki, do uczucia, które nie zniknęło, odkąd poznałam Niewidzialnych, choć Białe morze nie spełniło pokładanych w nim nadziei (musiały być za wielkie). Oczy z Rigela przypomniały mi o tym prostym zachwycie, jaki wywołali we mnie Niewidzialni. Bo tutaj też to wszystko jest. Zachwyt i... cicha ekscytacja. Tym razem statyczna przestrzeń, tak charakterystyczna dla opowieści z Barroy, przemienia się w znikający krajobraz, ponieważ Oczy z Rigela to powieść drogi, powieść wypełniona poszukiwaniem, trudem, miłością i nadzieją. Po swojemu (po jacobsenowemu) subtelnie zatyka dech. Nie powtórzy fenomenu Niewidzialnych (nic nie powtórzy), ale mu dziwnie dorównuje. A może to mnie urzekła ta nagle ludzka, kobieca twarz Ingrid. Ingrid — matki. Ingrid, która postanawia zawalczyć o miłość, może o rodzinę. Jej siła i determinacja chyba nigdy nie były tak wielkie, choć dobrze znamy ją od tej niezłomnej strony. Oczy z Rigela to szczególnie osobista historia, która wplata się jednak w inne, mijane po drodze w powojennej rzeczywistości. 

Ingrid wyrusza wraz z małą Kają na poszukiwania Aleksandra, a ludzie, których spotyka, raz pomagają jej, raz wpuszczają w manowce. Nikt nie mówi całej prawdy, każdy skrywa w sobie coś, co okazuje się częściej pokłosiem wojny niż tym, co tak naprawdę Ingrid chce odnaleźć (a może jest wręcz przeciwnie?). Trudne warunki podróży kontrastują z jej siłą i zaradnością. Przecina je śmiech małej dziewczynki, która przez całą drogę w ogóle nie płacze. Pociągi, puste stacje kolejowe, ubogie domy, brzegi morza. Ingrid podczas podróży robi zapiski w bloku rysunkowym, zbiera nietypowe wskazówki, mapy, zachowuje pamiątki, zapamiętuje spojrzenia. Jednak cel nie znika jej z oczu. Cel, który widzi w oczach Kai...

Niesamowita to proza. Nerwowa droga przedziwnie koi, daje nadzieję, choć przez mijane krajobrazy przewijają się smutek, pustka i poczucie opuszczenia. Nadal nie przypominam sobie, żeby w Niewidzialnych było tyle lakonicznych, dziwacznych zdań, które uwierały mnie już w Białym morzu. Jednak w Oczach z Rigela one jakoś pasują. To był naprawdę udany powrót na Barrøy nie-Barrøy. Do Ingrid. "(...) i czuła zaskakującą ulgę, że żadna z osób napotkanych po drodze nie powiedziała jej więcej, niż to, co powiedziała, jakby podróż widziana od tyłu stała się tak dobra, jak tylko mogła być".

***  
Jacobsen Roy, Oczy z Rigela, tłum. Iwona Zimnicka, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2020, s. 256.

Zdecydowanie warto było... nareszcie skończyć Outsidera. Czytałam go od kilku miesięcy, z różnym natężeniem, a że wybrałam formę ebooka, zawsze wygodniej było mi do niego zerknąć w wolnej chwili, zamiast przysiąść na dłużej do lektury. Jednak był jeszcze jeden powód tego rozwlekłego czytania. Po obiecującym początku, który stanowił zapowiedź naprawdę mocnych wrażeń, thrillerowy nastrój ustąpił miejsca horrorowi, i choć przepadam za horrorowym Kingiem, to w przypadku Outsidera miałam mu za złe, że do tak świetnie zapowiadającego się thrillera wprowadził wątek nadprzyrodzony. Być może stąd wynikało moje zniechęcenie. Wiedziałam jednak, że historia jest na tyle elektryzująca, że będę chciała poznać ją w całości.

Wszystko zaczyna się od szczególnie potwornej zbrodni. W miejscowym parku zostaje znalezione zmasakrowane ciało jedenastoletniego chłopca, a podejrzenia padają na cenionego nauczyciela i trenera sportowego, Terry'ego Maitlanda. Lokalny detektyw Ralph Anderson postanawia aresztować mężczyznę podczas szkolnego meczu, ujawniając winnego na oczach zaskoczonego tłumu. Ślady DNA potwierdzają jego winę, jednak jest coś jeszcze... Terry ma mnóstwo świadków, jak i nagranie z kamery, które pokazuje, że w czasie morderstwa przebywał w zupełnie innym miejscu.

To, co wydawało się z początku rasowym thrillerem, mrocznym i trzymającym w napięciu, pełnym niepokojącej atmosfery i tajemnicy, zmieniło się w powieść z elementem nadprzyrodzonym — nadal tajemniczą, ale już pod innym względem. Mimo że uwielbiam horrory, to trudno mi było przeskoczyć ten moment i pogodzić się z faktem, że ta ponura sprawa kryminalna przeradza się w... szukanie zjawy. Chyba zapomniałam przez chwilę, że to przecież King, który znakomicie miesza konwencje. Dlatego kiedy już wjechałam na odpowiednie tory, zupełnie inaczej zaczęłam przyglądać się postaciom i wydarzeniom. Człowiek z Tatuażami, El Cuco, a może Boogeyman. Kim jest tytułowy Outsider?

Wciąż mam wrażenie, że zdradzam za dużo, bo sama przed lekturą nie wiedziałam o niej zupełnie nic. Może nie do końca jestem zachwycona całym pomysłem, ale King tworzy naprawdę zgrabne, żywe obrazy, soczyste opisy, niepokojącą atmosferę, więc Outsider jest rzeczywiście bardzo w jego stylu. Mi, poza klimatem powieści, kryminalną fabułą, ale i sferą niematerialną, szczególnie podobała się postać Holly Gibney, dzięki której Outsider bardzo zapunktował. Nie wiedziałam, że Holly pojawiła się już wcześniej w trylogii kryminalnej o Billu Hodgesie (przez co chętniej sięgnę wreszcie po Pana Mercedesa).

***
King Stephen, Outsider, tłum. Tomasz Wilus, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2018, s. 640, u mnie ebook.