Millie Marotta, słynna walijska ilustratorka, stworzyła przejrzysty, przyjemny wizualnie przewodnik po ginącym świecie fauny. Z myślą o edukacji najmłodszych, zwierzęta, jakie znalazły się w przewodniku, zostały podzielone ze względu na miejsce występowania (oceany, stepy itd.) oraz dość ciekawie scharakteryzowane (powala mnie opis okapi leśnego: "surrealistyczny wygląd tego zwierzęcia nasuwa nam przypuszczenie, że powstało ono z kawałków innych stworzeń"). Znajdziemy tu osobniki nie każdemu znane, takie jak nibylis Darwina, pangolin chiński, szczekuszka urwiskowa, czy karpieniec diabli, ale również takie, których pojawienie się wśród zwierząt, jakim grozi wyginięcie, może być zaskoczeniem — chociażby żyrafy! 

Znikające królestwo to ilustracyjne cudo bardzo poważnie wprowadzające w temat zagrożonych gatunków, poprzez ukazanie ich piękna i wyjątkowości. To również wielki apel o to, by już od najmłodszych lat wspierać ochronę środowiska (na ostatniej stronie autorka proponuje konkretne sposoby działania). Myślę, że może spodobać się również starszym miłośnikom zwierząt i dzikiej przyrody.

Lato '84. Odcięta od świata, mroczna wieś Utopce. Z oddali słychać odgłosy objazdowego cyrku. Drzewa szumią groźnie. Zbiera się na burzę. Tego dnia giną Tadeusz i Wojtek Czajkowscy. Ojciec i syn. Miejscowi podejrzewają działanie... wampira. W rezultacie nie udaje się znaleźć sprawcy, jednak ta stara sprawa wkrótce zostanie odgrzebana. Daniel Podgórski, Klementyna Kopp i Emilia Strzałkowska mają za zadanie rozwikłać tajemnicę śmierci Czajkowskich. A nie jest to proste — nie tylko ze względu na czas, który upłynął. Ludzie w Utopcach zachowują się dość dziwne, a osobiste problemy bohaterów jak nigdy wysuwają się na pierwszy plan.

Utopce to piąta i chyba najbardziej niepokojąca, niemal horrorowa część serii o Lipowie. Mamy ciemny złowrogi las, duchy, akcenty słowiańskiej demonologii, motyw wampira, a może nawet i opętanie. Dużo rozmaitych detali tworzy konkretny klimat grozy, który stanowi ciekawą odskocznię od pozostałych kryminałów obyczajowych Katarzyny Puzyńskiej. Interesująco toczą się również losy bohaterów, zaś autorka nieustannie podsyca atmosferę tajemnicy i dezorientacji. Chylę czoła za pomysł na to, co w Utopcach dzieje się z Klementyną Kopp (wyszło mi lakonicznie, ale nie chcę zdradzać ani słowa). Siła tej postaci jest niezmącona, może nawet jeszcze większa niż dotąd. Nie będę nawet udawać, że nie jestem zachwycona tą powieścią w kontekście pozostałych części sagi, jednak muszę wspomnieć o drobnych niedociągnięciach. Żałuję ogromnie, że kilka wątków nie zostało pociągniętych, a zakończenie odrobinę bardziej mnie nie zaskoczyło. Rozumiem, że Puzyńska chciała trzymać się kryminału i te horrorowe akcenty to tylko taki smaczek. Może chodziło o samo otarcie się o tę drugą, mroczną stronę, by potem szczelnie zamknąć okiennice i schować się przed listopadową nocą (bo w takim to okresie toczy się główna akcja). Cokolwiek chciała osiągnąć autorka, efekt jest znakomity. Zachęca do sięgania po kolejne części.

Zabawna, zjawiskowa, nieszablonowa. Sama nie wiem, jak najtrafniej oddać urok niezwykłego picturebooka autorstwa Ibana Barrenetxea (tekst i ilustracje). Do tej pory miałam do czynienia z wieloma wyjątkowymi książkami obrazkowymi i ta z początku jawiła mi się jako kolejna — owszem, ładna, ale może już nie tak popisowa, jak inne. Dopiero kiedy dokładniej przyjrzałam się pięknym ilustracjom i przeczytałam tekst, przyszedł prawdziwy zachwyt! 

Ilustracje przywołują na myśl klimat surowej, mrocznej baśni, zaś tekst bawi swoją oryginalnością. To fikcyjna botaniczna wariacja pewnego słynnego przyrodnika-wynalazcy Bombastusa Cymbalina, który stworzył zupełnie nowe gatunki roślin (poznamy nawet ich łacińskie nazwy!). Bukszpan labiryntnik, stokrotka muzykalna, czy dąb superkorkowy. Każde z tych wymyślnych roślin ma bardzo praktyczne zastosowanie, z czego ludzie chętnie korzystają. Bo jak nie ulec urokowi narcyza zwierciadełka, w którym można się przejrzeć, albo nie skorzystać z właściwości pokrzywy tiary stopującej niechcianych adoratorów. Mnie urzekła dynia karoca, grusza aerostatyczna i moczarka peryskopowa. Jednak warto przyjrzeć się z bliska wszystkim tym roślinnym dziwolągom i docenić specyficzny humor autora. Bombastica Naturalis to prawdziwa perełka wśród picturebooków. 

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2020 na Przestrzeniach tekstu  

Policzyłam sobie, że moją ostatnią książkę Katarzyny Puzyńskiej z cyklu o Lipowie czytałam... trzy lata temu. Nie wiem, kiedy minął ten czas i czy rzeczywiście potrzebowałam tak długiej przerwy. Do Z jednym wyjątkiem zabierałam się kilka razy i miałam już sobie darować, aż tu nagle... stała się remedium na ostatnie niepokoje i przeczytałam ją w dwa dni! To był całkiem przyjemny powrót. Komisariat w Lipowie, ekscentryczna komisarz Klementyna Kopp, sympatyczny Daniel Podgórski. Ton, w jakim Puzyńska pisze swoje kryminały obyczajowe szczęśliwie się nie zmienia. Brakowało mi tej prostoty, zwyczajności, może nawet infantylności (wciąż podejrzewam, że zamierzonej). Dobrze jest wiedzieć, czego się spodziewać. Dobrze jest dostać dokładnie to, czego oczekuje się od tego typu powieści. Ja dostałam. Rozrywkę i kryminalną historię, opisaną w dość lekki sposób, stroniącą od makabrycznych opisów, niemal... sympatyczną. Cenię sobie to u Puzyńskiej. Naprawdę. 

W kolonii Żabie Doły, niedaleko Lipowa, ginie starsza kobieta, Małgorzata Głuszyńska. Przyczyną śmierci kwiaciarki jest zatrucie fosgenem, gazem bojowym stosowanym jeszcze w czasach I wojny światowej. Na miejscu zbrodni śledczy znajdują szachownicę z rozegraną partią, a na ciele Głuszyńskiej tajemniczy tatuaż. Sprawą zajmują się znajomi policjanci z Lipowa, a jej rozwikłanie do prostych nie należy. Mamy wielu podejrzanych, wiele powiązań, intrygujący motyw słynnych szachistów, do tego w powietrzu czuć wiosnę, co nie ułatwia pracy ani Danielowi Podgórskiemu, który zaczyna coraz poważniej myśleć o związku z Weroniką, ani Emilii Strzałkowskiej decydującej się na pierwszą od dawna randkę. Zaś Klementyna Kopp... no cóż, tu więcej nie zdradzę. W każdym razie tło obyczajowe w powieści Puzyńskiej jest jak zwykle mocno podkreślone, choć nigdy nie wychodzi na pierwszy plan.

Z jednym wyjątkiem to przyjemny kryminał obyczajowy, jednak fabuła nie porwała mnie tak, jak to miało miejsce w poprzednich częściach. Wydarzenia się wlekły, a do wszelkich wniosków bohaterowie dochodzili z wielkim opóźnieniem. W sumie to ich grzebanie się było nawet odrobinę urocze. Ciśnie mi się na myśl zabawne porównanie całej powieści do obserwowanej z boku, rozwlekłej partyjki szachów. Ja jestem entuzjastką, ale dla niektórych mogłoby być zwyczajnie nudno.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2020 na Przestrzeniach tekstu  

Suwalszczyzna. Tuż przed Wielką Nocą. Cmentarzysko Jaćwingów. Jeziora. Lasy. A może raczej... LASY. W Gałęzistych czuć ich intensywny zapach, słychać szum drzew, pękanie każdej gałązki. A jeśli między drzewami zobaczysz czyjeś żółte ślepia? Para studentów z Warszawy postanawia spędzić w tych rejonach okres świąt wielkanocnych. Karolina jest zagorzałą katoliczką, która sztywno przestrzega zasad swojej wiary, zaś Tomek to zdeklarowany ateista. Głównie to, temperamenty ich obojga, jak i nieodpowiedzialność Tomka w kwestii swojego zdrowia stanowią podstawę ich częstych kłótni. Wyjazd, w mniemaniu Karoliny, ma naprawić ich relację. Młodzi nie zdają sobie jednak sprawy, iż nie tylko znaleźli się w dziwnym miejscu, gdzie każdy wodzi za nimi wzrokiem, ale również, że mogą stać się ofiarami czegoś, co zamieszkuje tutejsze lasy. Czegoś prawdopodobnie... demonicznego.

Nie wiem, czy to wyłącznie zasługa opisów, czy też ja sama stworzyłam sobie w głowie tę niesamowitą atmosferę, która wypełnia Gałęziste. Wielkanocna suwalska cisza wisząca nad bohaterami, a tuż obok potężna ściana lasu. Dom, w którym zawsze są otwarte drzwi. Dom bez krzyża na ścianie. Białodęby, o których nikt nie słyszał. To tylko ułamek klimatu, jaki proponuje Artur Urbanowicz w swojej powieści grozy. Narracja powieści jest dość nietypowa i może irytować bardziej wymagających czytelników. Mi podobały się te szybkie zmiany głównego narratora. Podobali — mimo ich uroczej szablonowości — główni bohaterowie. Uwierzyłam im. Ich niedoskonałość (myśli, wypowiedzi) sprawiła, że stali się ludźmi z krwi i kości. Jasne, nie wszystkie ich rozmowy są "na poziomie", nie wszystkie zabiegi stylistyczne, na jakie porywa się autor, okazują się udane. Nie każda postać ma w sobie to "coś" (Andrzej Rogucki). A jednak Gałęziste przyciągają i obiecują mocne wrażenia, czego potwierdzeniem są niezłe horrorowe fragmenty, jak i samo zakończenie.

Jeszcze tylko kilka słów na temat wznowienia, które wyszło za sprawą wydawnictwa Vesper w 2019 roku, a z którym niestety (?) nie miałam przyjemności się zetknąć. Autor zapewnia, że nowe wydanie zostało pozbawione wulgaryzmów oraz dłużyzn, a także (jak to w Vesper) opatrzone ilustracjami. Wulgaryzmów — w porządku, mogłoby być ich mniej, chociaż w tego typu książce jakoś szczególnie mnie nie raziły, a wręcz nadawały wiarygodności postaciom (nie wyobrażam sobie wyważonych wypowiedzi Tomka, szczególnie w niektórych sytuacjach, jednak oczywiście nie wiem, jak poradził sobie z tym autor). Natomiast dłużyzny zupełnie mi nie przeszkadzały. Chyba za bardzo wciągnęłam się w historię, bo chłonęłam każdy szczegół i każdy detal wydawał mi się ciekawy. Poza tym... cóż, lubię powieści Stephena Kinga, które wloką się niemiłosiernie, więc jeśli na ich końcu znajdę to, na co czekam (tu na naprawdę konkretną grozę — jak i u Urbanowicza), to mogę zmierzać tam okrężną drogą. Tym samym nie czepiam się ani stylu, ani rzekomego braku płynności. Dla mnie wszystko grało (no, może poza pewną "sceną" w lesie, ale jeśli ktoś się nią bulwersuje, to polecam przeczytać Miasteczko Cichowlasa i Radeckiego).  

Gałęziste to naprawdę niezły polski (ta Suwalszczyzna robi robotę!) horror, napisany z pomysłem i polotem. Przemyślany i spójny. Owszem, ma sporo cech horroru rozrywkowego i sięgając po niego, warto pamiętać, że przez sporą część książki będziemy jedynie przyglądać się czemuś zza drzew. Dobrze jednak dać się porwać całej narracji i nie pospieszać w myślach autora. On wie, co robi.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2020 na Przestrzeniach tekstu  

"Immy, widzisz, jak ostrożnie trzymasz jeże?
W ten sam sposób musisz trzymać teraz

serce twojego taty."

"Wystrzegaj się domu, gdzie rośnie morwa, bo córkę twoją gotowa jest porwać...". Immy wraz z rodzicami sprowadzają się do przytulnego Lawendowego Domu w małej angielskiej wiosce. Nikt z miejscowych nie jest zachwycony ich przybyciem, bowiem we wsi krąży legenda o drzewie, które zabiera dziewczynki w przeddzień ich jedenastych urodzin. Rzekome drzewo — konkretnie morwa, rośnie akurat w ogrodzie Lawendowego Domu, zaś Immy... cóż, niebawem ma skończyć jedenaście lat. Dziewczynka stara się nie przejmować strasznymi opowieściami, chociaż bardzo interesuje się morwą i tym, co wydarzyło się w wiosce wiele lat temu.

Przeklęte drzewo to przyjemna, choć niełatwa, bo drapiąca w czułe miejsca, jednak bardzo ładnie napisana powieść dla młodych odbiorców. Z odrobiną fantasy w tle. Odpowiednio wyważona, uwrażliwiająca na pewien smutny, prozaiczny temat, jakim jest depresja. Z depresją bowiem zmaga się ojciec Immy i to właśnie z tym problemem — poza tajemniczą złowrogą morwą — musi zmierzyć się młoda bohaterka, która z początku wcale nie jest wyrozumiała wobec apatyczności swojego taty. Do tego dochodzi odrzucenie przez rówieśniczki, początki w nowej szkole. W Przeklętym drzewie znajdziemy dużo mądrych wypowiedzi, nutę niesamowitości i ciekawą dynamikę wydarzeń. Co ciekawe, mi, jako dorosłemu odbiorcy, książka nie wydała się ani trochę infantylna, a zakończenie było naprawdę... interesujące.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2020 na Przestrzeniach tekstu  

Ponad pół godziny szukałam odpowiedniego cytatu. Na wstęp, na wyjaśnienie tego, co czułam, gdy za każdym razem otwierałam Ekspedycję. Jakąś esencjonalną myśl przewodnią, coś, co zapewni kierunek tekstowi, w co płynnie wskoczę, żeby zachować rytm, jaki nadała swojej historii Bea Uusma. Już wtedy dobrze wiedziałam, że niczego takiego nie znajdę. Musiałabym przepisać połowę książki.

"Muszę zrozumieć, co dzieje się z człowiekiem, który znajduje się na środku dryfującego lodu i nie może się stamtąd wydostać. Muszę przeniknąć pod lód, pod szreń". I zrobiła to. Naprawdę. Wyruszyła śladami pewnej polarnej ekspedycji, która nie mogła się powieść. Poświęciła temu kawał swojego życia. Skończyła studia medyczne również po to, żeby być bliżej rozwiązania. Badała ludzkie kości i listy. Badała barwy lodu. Szukała wyspy, na którą praktycznie nie można dotrzeć, bo ciągle otacza ją dryfująca kra. Wypatrywała jej z oddali, wkładając na siebie kolejną warstwę swetrów, bo nienawidzi zimna. Jak jedna dawna arktyczna wyprawa mogła stać się taką piękną obsesją?

Mieli ze sobą kilka tomów encyklopedii, różowy jedwabny szal, szampana i krawaty. Nie byli polarnikami, jednak to oni w 1897 roku wyruszyli balonem w kierunku bieguna północnego. Salomon August Andrée, Knut Frænkel i Nils Strindberg. Spakowali wystarczającą ilość jedzenia, broni i ciepłych ubrań. Robili zapiski. Nils pisał listy do swojej ukochanej Anny. Kiedy ich balon awaryjnie ląduje na lodzie, nie mają pojęcia, gdzie są, chociaż zdają sobie sprawę, że nie pokonali nawet połowy planowanej trasy. Muszą ruszyć, żeby przeżyć. Wloką za sobą ciężkie sanie, wkrótce zabiją pierwszego niedźwiedzia i usmażą naleśniki z foczej krwi. Będą zbierać próbki lodu, mierzyć grudki gliny, "trzymać się szczegółów na pierwszy rzut oka bezsensownych. Niezwykle dokładne badania. Naprawdę, a jednak na niby". Będą leczyć się opium. Aż w końcu dotrą na Wyspę Białą. A tam zaginie po nich ślad. 

Gdy otworzysz Ekspedycję. Historię mojej miłości (miłości Autorki i mojej teraz już też), zasypią Cię stare ciemne fotografie ("Nils kieruje aparat na północ"), szkice szkieletów, plany obozowiska, zapiski temperatur i kierunku wiatru. Bea Uusma dotarła do wszystkiego, co wiązało się z tajemniczą wyprawą, i niczym z fragmentów rozkruszonego lodu stworzyła pełną opowieść-giganta. Opowieść życia. Zachwycam się nią jak głupia. I samym wydaniem też.










***  
Uusma Bea, Ekspedycja. Historia mojej miłości, tłum. Małgorzata Stefaniuk, Wydawnictwo Marginesy, Warszawa 2017, s. 320.

(kategoria: książka o dalekiej podróży)

Jeszcze wczoraj w podsumowaniu roku 2019 pisałam, że w tym nie planuję brać udziału w żadnym czytelniczym wyzwaniu, a tu proszę... Tworzę własne! Przyznam, że zainspirowało mnie do tego zeszłoroczne wyzwanie u Beaty z Miros de carti. Bardzo spodobała mi się jego forma, a fakt, że udało mi się zrealizować je niemal w całości (poza puntem nr 6), motywuje mnie do sprawdzenia swoich sił ponownie. Hasła będą oczywiście inne, zresztą sama Beata pisała, że przy tworzeniu własnego wyzwania posiłkowała się różnymi listami książek do przeczytania. Ja zrobię podobnie. Będą to propozycje literackich zadań, którym sama chcę sprostać, a które próbuję zrealizować już od dość dawna (zwykle bezskutecznie).
  

KRÓTKO O ZASADACH

Wyzwanie ma charakter otwarty. To oznacza, że możecie do mnie dołączyć w każdym momencie w roku. Jeśli będzie kilku chętnych, postaram się co miesiąc podsumowywać nasze osiągnięcia, a na pewno zrobię większe podsumowanie na koniec roku 2020. Teraz krótko o zasadach uczestnictwa:

1. Pamiętaj, że mimo iż wyzwanie nie jest szczególnie wybitne, jestem jego autorką :) Dlatego możesz do woli korzystać z wyzwania, ale podawaj jego źródło.

2. Udostępnij u siebie na blogu/profilu instagramowym/Facebooku plan wyzwania, jego (co prawda mało wymyślny) baner lub zwykłą notkę informacyjną o wyzwaniu, oraz podlinkuj je oczywiście do tej strony.

3. W komentarzu do tego wpisu podaj swoje dane (imię/pseudonim, pełny adres bloga, czy strony, na której będą ukazywały się recenzje przeczytanych książek).

4. O realizacji poszczególnych wyznaniowych zadań możesz informować mnie w komentarzach pod tym wpisem (najlepiej robić "drzewka" ze swoich komentarzy) lub pod każdym dowolnym na stronie Przestrzeni tekstu.

5. Jednej najbardziej aktywnej osobie, która przejdzie całe wyzwanie, w ramach wdzięczności za to, że mi towarzyszyła, sprezentuję na koniec roku jakiś książkowy drobiazg.

Jeśli ktoś z Was ma chrapkę choćby na niektóre z haseł, to i tak zapraszam do wspólnej zabawy. Wasze uczestnictwo będzie dla mnie dodatkową motywacją.

To będzie błyskawiczne podsumowanie, bo i taki był dla mnie ten rok. Dziwnie krótki. Zwarty. Minął szybko, jak wariat. To przede wszystkim pełny rok na nowej domenie, z czego jestem zadowolona, choć wiem, że wraz z odejściem z blogspota zniknęło stąd sporo osób. Ba, tych, którzy dawali mi znać, że jeszcze mnie czytają, mogę policzyć na palcach jednej ręki (dzięki, Kochani, za każde słowo). To nic :) Wszystko się zmienia. Cieszę się z samego blogowania i cichej obecności każdego z Was.

Nie przeczytałam tylu książek, ile miałam w planach, ale pod kątem ilości recenzji i wyboru lektur czuję się usatysfakcjonowana. To był trudny rok, a udało mi się pojawiać tutaj w miarę regularnie. I ani razu nie wspominałam o zamknięciu Przestrzeni, co również jest małym sukcesem. Jaki był 2019 rok prywatnie? Inny niż wszystkie dotąd, choćby z tego względu, że zostałam mamą. Ogromny przełom. Wielkie szczęście. Czas i siły na czytanie magicznie się skurczyły :)

Wracając do książek...

Najlepsza proza, na jaką trafiłam w 2019 roku, to Podróże z moją ciotką Grahama Greene'a oraz Zawsze mieszkałyśmy w zamku Shirley Jackson. 

Najlepszy reportaż: Zdrowaś mario. Reportaże o medycznej marihuanie Aleksandry Pezdy.

Najładniejszy picturebook (po długim namyśle, bo ten rok niestety nie obfitował w wyjątkowe picturebooki): Księżyc Patricii Hegarty, ilustrowany przez Brittę Teckentrup.

Rewelacyjny thriller to zdecydowanie Blizna Sharon Bolton.

Najlepsze horrory to przeczytany po raz kolejny Cmętarz zwieżąt Stephena Kinga oraz odkrycie z elementami weird fiction: Chorały z pogranicza czasu Dominika Łuszczyńskiego.  

Rozczarowań mam kilka. Przede wszystkim Trafikant, którego recenzji tu nie zamieszczałam. Gdzie podział się ten niesamowity Robert Seethaler z Całego życia? Poza tym zawiodłam się na Świadku Roberta Rienta, jak i na picturebooku autorstwa mojego ukochanego duetu Dziubak & Wechterowicz. Na zawsze przyjaciele, mimo pięknej oprawy graficznej, nie skradł tym razem mojego serca.

Przeczytałam w sumie 38 książek. To o 8 więcej niż w zeszłym roku, ale podkreślam, że wiele z nich to krótkie picturebooki. Poza tym udało mi się ukończyć czytelnicze wyzwanie Beaty (zabrakło mi tylko hasła nr 6). Nawet jeśli Autorka przestała robić podsumowania, to jestem zadowolona, że mogłam się sprawdzić. Chyba po raz pierwszy wciągnęło mnie jakieś wyzwanie ;) No, może poza moją dawną Klasyką Horroru... A skoro już przy niej jesteśmy, zerknijcie do Pyzy, bo przyszykowała coś niesamowitego związanego z literacką grozą!

Nie wiem, czy w tym roku zdecyduję się na jakieś konkretne wyzwanie. Moje postępy czytelnicze ponownie oddaję "w ręce" Goodreads i wybieram opcję 60 książek na rok. Możecie mnie sprawdzać ;) Zapraszam do obserwowania Przestrzeni również na Instagramie, Lubimy czytać, czy Facebooku.

A na ten nowy, 2020 rok życzę wszystkim przestrzeniowym Czytelnikom, Sympatykom i Gościom zdrowia, życiowej pomyślności i szczęścia do książek. Tyle i aż tyle. Wszystkiego dobrego!

"Rodzina z krwi. To określenie przyprawiało mnie o ciarki, ale oni wszyscy właśnie tak wyglądali, zgromadzeni wokół tamtego stołu. Jak rodzina". Jednak, czy nie tego potrzebowała teraz Laura? Rodziny? Tragiczna śmierć męża, konieczność zamknięcia własnej kwiaciarni i perspektywa utraty dachu nad głową. Do tego rodzina, która nie pierwszy raz się od niej odwraca. Dlatego propozycja zamieszkania wraz z 17-letnią córką Tilly na ekologicznej farmie zdaje się być dla niej wybawieniem. Garstka osób, które tam żyją i pracują, przypomina szczęśliwą, niemal samowystarczalną wspólnotę. Odciętą od świata i jego licznych pokus. Na Laurze, jak i na jej córce, największe wrażenie robi jednak ich gospodarz Alex. To on zobowiązuje się zapewnić im spokój i bezpieczeństwo, dopóki nie staną na nogi. Wkrótce okazuje się, że miejsce, które miało być ich azylem, staje się śmiertelną pułapką.

Muszę przyznać, że Rodzina trochę mnie zaskoczyła. Spodziewałam się większego skupienia na motywie sekty, jakichś przerażających rytuałów, typowego zamknięcia, prania mózgu. Pewne elementy zostały zachowane, jednak w Rodzinie nie do końca o to chodziło. Podobał mi się nacisk na psychologiczną stronę postaci, na tajemnice, jakie skrywały, ukazanie relacji miedzy różnymi członkami rodziny, a także na ewoluowanie postaw i zmianę postrzegania. Jako thriller psychologiczny Rodzina wypada całkiem nieźle, choć nie do końca przekonały mnie niektóre, nawet najbardziej sensowne rozwiązania. Wyszło trochę naiwnie, ale podobało mi się to, że autorka usiłowała wywołać w czytelniku dużo więcej emocji niż tylko strach, czy napięcie. "Ubrania, rzeczy, wszystko można było tak łatwo zastąpić. To ludzi trzeba się mocno trzymać i nigdy nie puszczać".

***
Jensen Louise, Rodzina, tłum. Ewa Kleszcz, Wydawnictwo Burda, Warszawa 2019, s. 432.

O wielkiej przyjaźni i o stracie. O tym, jak trudno poradzić sobie z rozłąką. O znikaniu. Ciemności. O pamięci, która ostatecznie daje pocieszenie. Przepiękna wizualnie, trudna treściowo (trudna, bo gryząca i bolesna). Książka wybitnej ilustratorki Sandry Dieckmann może zachwycić niejednego dorosłego, choć jej przekaz mierzy raczej w dziecięce postrzeganie straty. Ma pomóc w zrozumieniu pustki, spróbować wypełnić ją dobrymi wspomnieniami. Tak oto Lisiczka i Wilk spędzają ze sobą szczęśliwe chwile nad górskim jeziorem, kiedy to pewnego dnia Wilk znika. Lisiczka kompletnie nie umie poradzić sobie z jego odejściem. Co ciekawe, autorka nie wyjaśnia, gdzie podział się Wilk, choć łatwo domyślić się tego po słowach: "Jutro ja będę świecącą gwiazdą". Sama treść książki, odrobinę poetycka, mimo całej swojej głębi, nie równa się zjawiskowym ilustracjom. Przynajmniej ja nie mogę się napatrzeć!

***
Dieckmann Sandra, Wróć mój wilku, wróć!, tłum. Małgorzata Cebo-Foniok, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2019, s. 40.