Z przyjemnością (i ekscytacją) wróciłam do znanych bohaterów z Lipowa. Po tym, co wydarzyło się w poprzednim tomie — chyba jeszcze chętniej! Szokujący koniec Łaskuna zapowiadał coś interesującego, chociaż może niekoniecznie takich atrakcji spodziewałam się po kolejnej części cyklu. Czy ja w ogóle mogę o tym pisać? Czy to nie za duży spoiler?... Nieszczęście, jakie spadło na dwójkę bohaterów odbija się dość znacząco w ich postawach, również w trakcie prowadzenia nowego śledztwa. A nie jest to śledztwo zwyczajne. Znika bowiem ikona kryminałów Katarzyny Puzyńskiej, moja ulubiona bohaterka — Klementyna Kopp. Ślad ginie w Złocinach, jej rodzinnych stronach, gdzie na prośbę matki była policjantka miała zbadać jakąś dawną sprawę morderstwa. Nie bez powodu Dom czwarty porównywany jest z klimatem Utopców (ach, Utopce! To dopiero była historia!). Atmosfera Złocin, dworku Drozdy, tragiczna historia sprzed lat. Poza tym te tajemnicze powiązania bohaterów, niepokojące graffiti, karzeł Kaj, dźwięk pozytywki i martwe kosy. A i również — jak to u Puzyńskiej, równolegle biegnąca opowieść, tym razem z czasów wojny. Kto by przypuszczał, że tyle sekretów kryją te piękne tereny, na jakich rozgrywa się akcja kryminałów Puzyńskiej.

Dom czwarty to kolejna niezła historia. Ciekawa przemiana niektórych bohaterów, mimo że nie zawsze na plus (kto czytał, wie o kim myślę), dodała smaczku fabule. Wiadomo już, że będzie miała swój wydźwięk w nowej części cyklu. Tutaj dowiadujemy się również bardzo wiele o przeszłości Klementyny. Sama nie wiem, czy byłam gotowa na tyle zaskakujących informacji. Oczywiście już sięgam po Czarne narcyzy (ciekawe, kiedy je skończę), jednak gdzieś z tyłu głowy tkwi to uporczywe przekonanie, że tu, w Domu czwartym, czegoś mi zabrakło. Takie uczucie. Może znajdę to coś w Czarnych narcyzach.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:

***  
Puzyńska Katarzyna, Dom czwarty, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2016, s. 576.

"Miałem pewność, że jeśli obrócę się
i spojrzę w okno swojego mieszkania,
zobaczę coś, co nie było mi do niczego potrzebne."

Kiedy zorientowałam się, że w mijającym roku przeczytałam... trzy horrory (w tym jeden dla dzieci! Kierunek: Strachociny), uznałam, że to był jednak słaby rok. Brakuje mi tego gatunku. Cały czas uzupełniam półkę nowymi, starymi i nowymi wydaniami starych horrorów, patrzę na nie z utęsknieniem, a jednak odkładam czytanie na bliżej nieokreśloną odpowiednią chwilę. Powiedzmy, że ta chwila już nadeszła. Mam tyle planów związanych z literacką grozą. Powrót do dawno czytanych, odłożonych, jak i do bardzo klasycznych tytułów. Wypróbowanie interesujących debiutów. Uzupełnienie luk w poznawaniu twórczości Stephena Kinga.

Nie wymieniam tu konkretnych książek. Niech będzie, że moje wyzwanie to przeczytanie minimum 15 horrorów w tym roku. Jeśli ktoś chce dołączyć, serdecznie zapraszam ツ Z braku czasu nie dam rady zapisywać Waszych postępów, ale będzie mi miło, jeśli podrzucicie jakieś przeczytane tytuły.

Moja półka z horrorem w 2021 roku wygląda tak:

Jakiś czas temu na Instagramie żaliłam się, że stare blogowe czasy z wyzwaniami i zabawami czytelniczymi przechodzą do lamusa. A przynajmniej w formie, w której jeszcze sama w nich uczestniczyłam od, bagatela, 2012 roku! Pamiętacie Klasykę Horroru 1 i 2? To ja. A cykl Przestrzenie grozy? To był dobry, stabilny okres w mojej blogowej historii. Nie oszukuję się już, że mam czas na blogowanie, chociaż staram się pisać o każdej przeczytanej książce (odkąd zostałam mamą, chwilowo więcej tu literatury dziecięcej). Jednak zawsze na koniec roku bierze mnie na wspomnienia. Zbieram siły i ponownie z nadzieją patrzę w blogową przyszłość. I mam masę postanowień, a jakże!

Czasem łatwiej takie postanowienia gdzieś sobie zapisać i odhaczać (a lubię odhaczać!) wykonane zadania. Czasem jest to totalnie demotywujące i chciałoby się zrobić coś zupełnie na opak. Nauczona doświadczeniem, zdecydowałam trochę powalczyć z własną naturą i jednak sobie popostanawiać. W mijającym roku wyszło mi to całkiem nieźle. Podjęłam się wtedy wyzwania, które możecie podejrzeć TU. A oto rezultaty: 

3. Bombastica Naturalis Iban Barrenetxea
6. Przeklęte drzewo Allison Rushby
7. Ekspedycja. Historia mojej miłości Bea Uusma
8. Gałęziste Artur Urbanowicz
10. Listopad A.J. Kuchmister
13. Piękna ciemność Fabien Vehlmann
14. Ciemność Jozef Karika
15. Z jednym wyjątkiem Katarzyna Puzyńska
16. Zmuszona, by zabić Rachel Abbott oraz Poszukiwanie Charlotte Link

W którymś momencie dołączyła do mnie Dominika i sama przeczytała:

4. Niemiecki bękart Camilla Läckberg
5. Człowiek z wysokiego zamku Philip K. Dick
12 (po części). Christine Stephen King

Dziękuję serdecznie za udział 😊

W tym roku również chciałabym trochę sobie zaplanować. Mam kilka czytelniczych zamierzeń, które przyjemnie będzie spełniać według jakiegoś planu (tak, chodzi mi głównie o to magiczne odhaczanie😂), przynajmniej łatwiej będzie mi rozeznać się w sytuacji. Tylko to nie tyle są sztywne, narzucone zamierzenia, ile zwyczajne... marzenia czytelnicze. Nic na siłę. Są takie książki, które chcę przeczytać z całego serca, ale jeszcze mi się nie udało. Albo takie, które jakoś mnie poruszają i chcę sprawdzić, dlaczego.

O WYZWANIACH

Stworzyłam sobie kilka osobistych wyzwań, do których odnośniki pojawią się w prawej kolumnie bloga, żeby można było do nich szybko trafić. Tu też wkrótce je podlinkuję. Jeśli ktoś z Was ma ochotę dołączyć do jakiegoś wyzwania, będzie mi ogromnie miło — będziemy w tym razem. Zaznaczam jednak, że miałabym spory kłopot ze znalezieniem czasu na podsumowania naszych wspólnych dokonań (wspominałam już, że zostałam mamą? Co prawda rok temu, ale to wciąż bardzo angażująca funkcja!), więc... każdy będzie musiał pilnować się sam. Możecie uczestniczyć w wyzwaniach do woli, nawet na własnych zasadach, i najwyżej wspominać mi, co już przeczytaliście. Miło mi będzie, jeśli gdzieś tam zaznaczycie, że pomysł wyszedł ode mnie (czyli jest z Przestrzeni tekstu) i dacie mi znać, że macie ochotę rozpocząć wyzwanie. To tyle z zasad, których w zasadzie... nie ma.

Moje planowane wyzwania to:

JAK SKANDYNAWSKO
(reportaże m.in. o Skandynawii)

WYKAŃCZAM PUZYŃSKĄ
(czyli jak w tytule... kończę cykl Lipowo)

PÓŁKA Z HORRORAMI
(czytam horrory, które już dawno powinny być przeczytane
lub nawet były, ale warto do nich powrócić!)

Już w najbliższych dniach napiszę o tym coś więcej ツ

Jeśli sami szykujecie jakieś wyzwanie czytelnicze na nadchodzący rok lub wiecie o jakimś interesującym wyzwaniu, poproszę o namiary. Może z rozpędu jeszcze na coś się skuszę.

"Wspominałem już, jak trudno jest iść w ciemność?
To bułka z masłem w porównaniu z tym, jak trudno jest iść w ciemność,
w której skrzypią drzwi otwarte na oścież."

"Czy ktoś stoi na progu i gapi się na mnie, czy może już wszedł do środka?". Nie można ująć Ciemności Jozefa Kariki, słowackiego pisarza thrillerów, horrorów i powieści sensacyjnych — odpowiedniej dawki solidnej grozy. I chyba dlatego miałam spory problem w ocenie tej książki i nadal nie jestem pewna, co za moment wyjdzie spod moich palców. Mam mieszane odczucia. Z jednej strony patrzę na doskonałą horrorową scenerię z niezłymi efektami specjalnymi (samotna chata w górach, pukanie do drzwi, facet z siekierą), z drugiej stoi (i śmieje się od ucha do ucha) irytujący narrator i... przewidywalne zakończenie. Motyw okazuje się bardzo dobry. Nie zrażam się tytułową ciemnością, ani jednoosobową obsadą. Studium psychologiczne bohatera również momentami jest całkiem niezłe. Mrożąca krew w żyłach zimowa opowieść zaczyna wciągać. Co w takim razie wywołało moje rozczarowanie, gdy dotarłam do ostatniej linijki tekstu? Co tak bardzo nie wyszło, chociaż już przegryzłam się z językiem autora i miałam chęć sięgać po kolejne jego książki? Chociaż na ogół przemawia do mnie niedosłowna groza, uwielbiam horrory, czy szerzej — opowieści niepokojące, to Ciemność mnie zawiodła. Zwiodła i zawiodła. Chyba tak to określę.

W okolicy świąt Bożego Narodzenia scenarzysta serialowy postanawia odpocząć od swojej pracy oraz żony, z którą mu się nie układa i zaszyć w samotnej chacie w górach. Na miejscu zdarza się jednak coś nieoczekiwanego (niemal abstrakcyjnego!), co wystawia na próbę nie tylko umiejętność przetrwania przerażonego mężczyzny, ale przede wszystkim jego zdrowie psychiczne. Trudno napisać więcej, nie zdradzając szczegółów fabuły, a ja nie będę jej zdradzać, bo i sama ich nie znałam, siadając do książki.

Nie przepadam na stylem Kariki, ani za jego bohaterami. Tak dużo dobrego słyszałam o jego Szczelinie, ale sama nie mogłam przebrnąć przez początek z powodu narracji. I w Ciemności zdecydowanie coś nie zagrało, chociaż zdarzały się przebłyski. Jak już przywykłam do języka oraz tak denerwującego i żenującego bohatera, to coś w fabule zaczęło się psuć, osłabł klimat, żeby na koniec sprawić mi dziwny zawód. To było takie proste. Można się nie domyślać, ale gdzieś tam wie się od początku. Jasne, że zakończenie nie definiuje całej książki, więc nawet chyba nie chodzi o nie. To raczej kwestia gustu. Mimo to, trochę na przekór, wrócę do Kariki. Już czeka na mnie Strach. Zobaczymy.

Książkę przeczytałam w ramach
Wyzwania czytelniczego 2020 na Przestrzeniach tekstu  
(kategoria: thriller/kryminał, którego akcja dzieje się w Boże Narodzenie)

***
Karika Jozef, Ciemność, tłum. Mirosław Śmigielski, Wydawnictwo Stara Szkoła, Wołów 2020, s. 268 (u mnie ebook).

 "— To kto robi prezenty dla elfów? — pyta Kuku.
— Elfy chyba nie dostają prezentów na Gwiazdkę."

To moja pierwsza książka o Kuku. Ze specyficzną kreską, która nie do końca może się podobać, ale z głębokim przesłaniem, jakie powinno trafić nawet do dorosłego, chociaż jest skierowane do dzieci. Kuku to sympatyczny chłopiec, który przed Gwiazdką, za sugestią dziadka, postanawia zostać Mikołajem i obdarować tych, do których ten prawdziwy może nie dotrzeć. Poza tym obdarowywanie jest całkiem przyjemne. W końcu elfom nikt nie sprawia prezentów, a jednak są szczęśliwe, że mogą je robić dla dzieci. Tylko jak stać się takim elfem, a może nawet Mikołajem?

Dziadek przychodzi z pomocą Kuku i zabiera go do domu opieki dla starszych. Kuku ma poznać marzenia mieszkających tam osób i zamienić się na chwilę w Mikołaja. Pragnienia staruszków nie są szczególnie skomplikowane. Pani Basia, która ma słaby wzrok, chciałaby czytać. Pan Janek był kiedyś wielkim podróżnikiem, teraz pozostały mu tylko pocztówki. Może pomóc mu pielęgnować jego podróżniczą pasję?... Kuku wymyśla im własnoręczne podarki, które nie tylko obdarowanym, ale również Kuku sprawiają wiele radości. Bo wspaniale jest dawać! 

Czy może wzruszać książka, w której bohaterowie nie posiadają... nosów, mają za to jajowate, duże głowy i długie, chude ręce? Poza tym kreskę uśmiechu od ucha do ucha. Monika Kamińska (tekst) oraz Andrzej Tylkowski (ilustracje) przekonują, że jak najbardziej jest to możliwe. Podejrzewam, że dzieciom podoba się Kuku i jego rodzina. Jasne i mądre przesłanie, przyjemna treść, a tematyka zbliżających się Świąt jeszcze bardziej potęguje pozytywny odbiór.