Zniknij już, niemiły listopadzie, chociaż niczemu nie zawiniłeś. To mój pierwszy od dawna listopad, który sam w sobie był całkiem przyjemny. I dobry (nawet pomimo listopadowej pogody). Jedynie pewne wydarzenia nie pozwoliły mi się nim nacieszyć w pełni. Jak wiecie, stronię od szczególnie osobistych zwierzeń, dlatego wspomnę tylko, że wiele rzeczy zwaliło mi się na głowę niespodziewanie (wiele złych rzeczy) i miałam wrażenie, że w żaden sposób nie dam rady ich ogarnąć. Ale ogarniałam. Krok po kroku. Z zaciśniętymi zębami. 

Ponury, ciemny listopad zniknął cicho pod pierzyną śniegu. Na koniec dał mi na chwilę odetchnąć, żebym z lżejszą głową weszła w tegoroczny Adwent. Nie wiem jeszcze, jaki będzie grudzień, ale wyjęłam już świąteczne dekoracje, napisaliśmy z Najmniejszym list do Mikołaja, kupiliśmy sanki. W listopadzie przeczytałam cztery książki — Dylemat B.A. Paris, który mnie nieco zawiódł, rewelacyjny thriller Inni ludzie C.J. Tudor, świetną drugą część cyklu Strachociny Niewesołe miasteczko Dominika Łuszczyńskiego oraz zbiór historii z Izraela (Mój mąż Żyd Sylwii Borowskiej). Wciąż słucham audiobooka Oszukana Charlotte Link i może uda mi się skończyć go jeszcze w tym roku.

To wszystko (pod kątem czytelniczym) wygląda całkiem nieźle. Czytałam w swoim rytmie, nic sobie nie narzucałam, bo to ostatnia rzecz, jaka była mi potrzebna. Niestety w ten sposób nie dałam rady przeczytać ani jednego tytułu z Jesieni z klasyką. Żałuję (naprawdę chciałam, żeby się udało), ale i na te książki przyjdzie czas. Zresztą, tak to już u mnie jest. Lubię robić plany, a potem... nowe plany... i nowe... A jak czasem uda mi się coś z nich zrealizować, to jest mały sukces ツ

A teraz wejdźcie ze mną w ten zimowy, świąteczny grudzień. Zeszłoroczny był dość wyjątkowy, ale głównie dlatego, że sama go sobie takim uczyniłam. Te zimowe kawki i herbaty z kalendarza, stos świątecznych książek, które zgromadziłam na przyszłość (dla Najmniejszego i dla siebie). Celebrowanie najdrobniejszych chwil, chociaż był to miesiąc niepewności i strachu przed tym, co miało nadejść. Ten będzie już trochę inny. Dużo we mnie świadomości, jak chciałabym go przeżyć duchowo, oraz radości, że Najmniejszy już tak wiele rozumie, więc mogę wprowadzać go w świąteczne tradycje i zacząć tworzyć najprzytulniejszy czas w roku, na naszych własnych zasadach. Chciałabym by N. miał dobre wspomnienia, dlatego już od weekendu grzejemy się pod świątecznym kocem, czytając Muminki i rozmawiając o zimie. Kolekcjonuję te momenty w głowie, ale będę starać się zachowywać je też na zdjęciach. Ten listopad nie był szczególnie fotogeniczny, więc tym razem nie zostawię Wam tutaj żadnej wspomnieniowej galerii. Może za miesiąc się uda. Tymczasem dobrego grudnia 😊

Myślę sobie, czy to już jest ten wiek (nie pytajcie), w którym nie obchodzi się swoich urodzin, tylko imieniny? 😀 Wiem, że powinnam ustąpić miejsca młodszym (wyobraźcie sobie, że Najmniejszy ma taką samą datę urodzin, co ja!), ale jakoś tak zawsze lubiłam to moje święto, a że teraz jest podwójne, to... mam podwójny powód do radości. Zresztą, zobaczymy, jak to będzie za kilka lat.

Kiedyś, jeszcze przed Najmniejszym, lubiłam sobie na urodziny sprawiać książki. W tym roku inne wydatki, inne priorytety, ogólny brak czasu i różne niepokoje zupełnie mnie pokonały. Pomyślałam jednak, że zrobię sobie taką małą przyjemność i... stworzę listę książek, które ostatnio wpadły mi w oko, a które chciałabym mieć na swojej półce w przyszłości (niesamowite, jakie rzeczy sprawiają radość molowi książkowemu ツ). Są to głównie zapowiedzi wydawnicze, ale dobrze się składa, bo chciałam wrócić do cyklicznych wpisów o nowościach.

Z dziecięcych i młodzieżowych tytułów szczególnie czekam na kolejną część cyklu Strachociny Dominika Łuszczyńskiego. Niewesołe miasteczko swoją premierę będzie miało już 27 października w wydawnictwie Mamania. Również w Mamanii, tylko 10 listopada, pojawi się nowe wydanie kultowej powieści fantasy (w której adaptacji filmowej jestem zakochana od dziecka) — Niekończąca się historia Michaela Ende. Tego samego dnia w Egmoncie zastaniemy... znajomych zajęczych bohaterów Sama McBratney'a i Anity Jeram, czyli Czy będziesz moim przyjacielem? To pierwsza od 25 lat nowość tego duetu. Naprawdę nie mogę się doczekać!

Poza tym... duchy i zbrodnie. Mam słabość do klasyków literatury grozy, jak i do historii kryminalnych, i choć nie znajduję ostatnio czasu, żeby przeczytać te wszystkie zbiory opowiadań (szczególnie te wydane przez wydawnictwo Zysk), to bardzo chcę mieć je w swojej kolekcji. Dlatego Gwiazdka z duchami, której premiera wypada 16 listopada, jak i drugi tom Świątecznych tajemnic (26 listopada) muszą kiedyś do mnie trafić. Pięknie zapowiadają się również Najsłynniejsze opowiadania wigilijne, na które poczekam do 30 listopada, jak i Świąteczne morderstwo Ady Moncrieff (26 listopada). Nieco szybciej, bo już 26 października (również w Zysku) pojawi się niesamowity zbiór opowiadań Obserwatorzy spoza czasu H. P. Lovecrafta, opracowany przez Augusta Derletha. W podobnie niepokojących klimatach... 30 listopada wydawnictwo Rebis wyda Atlas tamtych światów. Bardzo na niego czekamy razem z Mężem ツ. Jako ciekawostkę dodam jeszcze nowość Repliki, która już zaraz (26 października) wchodzi na rynek, czyli Duchy. Historia seansów spirytystycznych... Ostatnio nie do końca ufam Replice i jej opracowaniom książek, ale ta pozycja wydaje mi się na tyle interesująca, że może dam Replice jeszcze szansę.

A jednak można inaczej. Napisałam właśnie jeden z najbardziej osobistych wpisów, jakie do tej pory pojawiły się na Przestrzeniach. Napisałam go głównie dla siebie. Od dawna już nie patrzę na zasięgi, nie szukam na siłę czytelników. Wiem, że jeśli nie wrzucę odnośnika do tego wpisu w moich mediach społecznościowych, niewiele z Was go przeczyta. I to jest ta moja wolność, do której ciągle dążę. Nie tyle prywatność, ile wolność.

Powoli, pokracznie wracam do korzeni.

Robiliście coś kiedyś... a-to? Albo czuliście się a-to? Zapewniam Was, że tak! Nawet jeśli teraz brzmi to dziwacznie, po zajrzeniu do książki Petera H. Reynoldsa, przekonacie się jak wielki sens może mieć ten słowny twór. Przynajmniej ja wielokrotnie czułam się głupkow-a-to (nie głupio!), albo próbowałam stworzyć coś prozow-a-tego. W każdym razie chodzi o nieszablonowe oddawanie rzeczywistości, a konkretniej — niepohamowaną kreatywność, która nie tylko wymyka się kanonom, ale i sprawia nam dużo frajdy. Może być pokraczna i nietypowa. To właśnie do nieskrępowanego wyrażania siebie nawołuje autor A to. A może również do życia po swojemu, do odbierania i kształtowania świata na swój własny, niepowtarzalny sposób.

Bohaterem A to jest Ramon, który uwielbia rysować. Gdy jego brat zaczyna naigrywać się z jego twórczości, chłopiec porzuca pasję — jednak tylko na chwilę! Okazuje się, że rysunki Ramona zachwycają jego młodszą siostrę, która dostrzega w nich coś więcej niż można by zobaczyć na pierwszy rzut oka. Uważa na przykład, że wazon narysowany przez brata wygląda wazonow-a-to i to jest świetne.

Proste i piękne. Ma zachęcać dzieci do odkrywania ich talentów i do wiary we własne możliwości. Podkreśla również, że ważne jest robienie tego, co się lubi, nawet jeśli trochę nam się nie udaje, albo odbiegamy od schematu. Rysunki w książce są bardzo skromne, tworzone jakby w pośpiechu dziecięcą ręką, co jeszcze bardziej podkreśla przesłanie książki. Cieszę się, że kiedyś pokażę ją Najmniejszemu.

"— Uciekasz.
— Nie, wcale nie. — myśli. — Ale ucieknę,
kiedy tylko wrócę."

Czyżbym znalazła kolejną ulubioną lektorkę audiobooków? Anna Szawiel znakomicie przeczytała i zinterpretowała psychologiczny thriller C.L. Taylor. Do tej pory nie miałam okazji czytać żadnej książki tej autorki, choć ich okładki wielokrotnie rzucały mi się w oczy (i wyszło, że nie tylko to... Teraz zaśniesz nawet mam na półce!). I jak zwykle przy audiobookach, muszę podkreślić, że nie mam pojęcia, jak autorka wypada na papierze, a to, co za chwilę opiszę, jest reakcją wyłącznie na wersję słuchaną, ale także na fabułę oraz opisy postaci. Na mój odbiór wpływa pewnie także fakt, że uwielbiam thrillery w audio (tu dowód). Już nawet nie próbuję się oszukiwać, że słuchanie książek z innego gatunku przychodzi mi równie lekko i przyjemnie. Nieznajomi podobali mi się i ze względu na thrillerowy klimat, napiętą atmosferę, wielość wątków, wśród których wcale się nie zagubiłam — były tak charakterystyczne oraz ciekawe, jak i na intrygujących bohaterów.

Alice poznaje przez internet interesującego mężczyznę i postanawia spotkać się z nim w przerwie w pracy. Jest kierowniczką sklepu odzieżowego w jednej z galerii handlowych w Bristolu. W tej samej galerii pracuje ochroniarz Gareth. Po pracy opiekuje się swoją starszą matką. Ursula dostarcza przesyłki do domów klientów i ma pewien zły nawyk, przez który wpada w coraz to większe kłopoty. Na dodatek w okolicy w tajemniczych okolicznościach giną mężczyźni...

Nic nie wskazuje na to, by bohaterów (a jest ich jeszcze więcej) mogłoby coś połączyć, jednak czekamy na ten zwrot fabuły, na moment, w którym nieznajomi (być może) dowiedzą się o swoim istnieniu. Chociaż mi całkiem przyjemnie słuchało się o ich osobnych perypetiach, problemach, w które się wikłają, poznając ich coraz lepiej i czasem coraz szerzej otwierając oczy ze zdumienia. Już nawet na końcu nie potrzebowałam jakiegoś specjalnego rozwiązania, chociaż ciekawiły mnie postaci Edwarda i Simona. Zdałam sobie również sprawę, że zżyłam się z nimi wszystkimi i miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie. To chyba pierwszy taki przypadek w tego rodzaju książce, kiedy los bohaterów naprawdę mnie poruszył. Czy jednak Nieznajomi to naprawdę dobry thriller? Myślę, że można go postawić na równi z powieściami B.A. Paris, albo Rachel Abbott, a ja osobiście lubię obie te autorki.

***
Taylor C.L., Nieznajomi, tłum. Anna Esden-Tempska, czyta Anna Szawiel, Wydawnictwo Albatros, premiera 2021, 9 godz., 41 min.