Urocza, ciepła opowieść, która kołysze do snu. Kołysanka zimowa Dianne White, zilustrowana przez Ramonę Kaulitzki, to rymowana książeczka dla najmłodszych, doskonale sprawdzająca się jako wyciszenie po długim dniu, czy ukojenie dziecięcych nerwów. Łagodna, stonowana, z prostym przesłaniem. Tłumaczy dziecku na czym polega zmiana pór roku, które zwierzątka zapadają w zimowy sen, a także przekonuje malucha, że nie ma co się wzbraniać przed pójściem spać.

Zbliża się zima. Leśny krajobraz zmienia się z każdą chwilą i miejsce ciepłych jesiennych barw zastępuje biała pierzynka. Mały niedźwiadek nie rozumie, czemu musi zapaść w zimowy sen, skoro tyle zwierzątek wciąż jeszcze biega po lesie. Jego niedźwiedzia mama przekonuje go, że każde z tych zwierząt — skunks, zając, czy wiewiórka, wkrótce również zaszyje się w swojej norce i smacznie zaśnie.

Kołysanka zimowa nie tylko zachwyca spokojną stylistyką (czy przyjemnymi futerkami misiów, do których aż chciałoby się przytulić), ale uczy też bliskości i zaufania. Pokazuje, że przed snem warto powiedzieć "kocham" oraz zapewnić dziecko, że po przebudzeniu będzie się w pobliżu. Jedynym szczegółem, jaki w niej do mnie nie przemówił, były rymy. Nie zachwyciły one również Najmniejszego — okazały się zbyt długie i pogmatwane. Myślę, że całość wypadłaby o wiele lepiej, gdyby postawić na proste zdania w stylu serii Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham. Myślę jednak, że Kołysanka świetnie sprawdzi się u małych miłośników zwierzątek i wieczornego tulenia. Poza tym spójrzcie na te cudowne ilustracje!

O wielkiej przyjaźni i o stracie. O tym, jak trudno poradzić sobie z rozłąką. O znikaniu. Ciemności. O pamięci, która ostatecznie daje pocieszenie. Przepiękna wizualnie, trudna treściowo (trudna, bo gryząca i bolesna). Książka wybitnej ilustratorki Sandry Dieckmann może zachwycić niejednego dorosłego, choć jej przekaz mierzy raczej w dziecięce postrzeganie straty. Ma pomóc w zrozumieniu pustki, spróbować wypełnić ją dobrymi wspomnieniami. Tak oto Lisiczka i Wilk spędzają ze sobą szczęśliwe chwile nad górskim jeziorem, kiedy to pewnego dnia Wilk znika. Lisiczka kompletnie nie umie poradzić sobie z jego odejściem. Co ciekawe, autorka nie wyjaśnia, gdzie podział się Wilk, choć łatwo domyślić się tego po słowach: "Jutro ja będę świecącą gwiazdą". Sama treść książki, odrobinę poetycka, mimo całej swojej głębi, nie równa się zjawiskowym ilustracjom. Przynajmniej ja nie mogę się napatrzeć!

***
Dieckmann Sandra, Wróć mój wilku, wróć!, tłum. Małgorzata Cebo-Foniok, Wydawnictwo Amber, Warszawa 2019, s. 40.

Ktoś mi kiedyś napisał, że ta książka Sharon Bolton naprawdę mnie przestraszy. Głównie ze względu na węże. Nieszczególnie boję się węży, więc trochę powątpiewałam, jednak nadal marzył mi się powrót tej starej Bolton, którą uwielbiam z serii o Lacey Flint, i miałam przeczucie, że to zdarzy się właśnie teraz. I stało się. Blizna zdaje się być doskonałym odrodzeniem tak znamiennego dla tej pisarki suspensu, perfekcyjnego budowania klimatu oraz silnie zarysowanej postaci kobiecej. Poza tym jest intrygująco, mrocznie i emocjonalnie. Czego chcieć więcej od dobrego thrillera?

W małej, spokojnej wiosce w południowej Anglii dochodzi do niepokojących incydentów. W domach mieszkańców pojawiają się węże, a jednym z nich jest groźny tajpan, który bez wątpienia nie występuje w tych okolicach. Do sprawy zostaje wciągnięta Clara Benning, miejscowa weterynarz, stroniąca od ludzi i usiłująca skryć przed światem swoje blizny. Wkrótce będzie zmuszona pokonać własne lęki, kiedy przerażające wydarzenia zaczną dotyczyć jej samej — i to wcale nie węże okażą się najniebezpieczniejszym przeciwnikiem.

Niesamowita atmosfera cichej wioski. Stary kościół, opuszczone domostwo, wysokie trawy, w których czają się węże. Tajemnica, która łączy starszych ludzi z okolicy. Dawne rytuały, mowa węży, blizny i strach. A przy tym postać głównej bohaterki — zdziczałej, nieufnej, ale i bardzo odważnej. To właśnie postaciami kobiecymi potrafi ująć mnie Bolton. Jednak tutaj na uwagę zasługuje również sam pomysł i doskonale poprowadzona akcja. Nawet jeśli węże nie robią na Was wrażenia, to już klimat historii powinien Was wciągnąć i zahipnotyzować.

Książkę przeczytałam w ramach Wyzwania czytelniczego 2019