Cichy, przytłumiony, wciąż ciepły listopad. Opadły emocje po dość intensywnym październiku (takie są chyba wszystkie październiki mojego życia) i mogę wpleść się w ten moment tuż po, a nadal przed świąteczno-zimową ekscytacją, która pewnie dopadnie mnie u progu grudnia. Przychodzę może trochę się wytłumaczyć, albo zwyczajnie popisać Wam o książkach, o marzeniach, o tym, co czytelniczo u mnie nie wypaliło i czy robię sobie z tego powodu jakieś wyrzuty.

Zdaję sobie sprawę, że do końca roku zostało jeszcze półtora miesiąca i mogłabym spokojnie poczekać z podsumowaniami. Jednak ostatnio mam dość krańcowy nastrój, a że doskonale zdaję sobie sprawę z niepokojąco umykającego czasu, to może wcale nie jest jakiś wielki falstart. Ten rok na Przestrzeniach tekstu był bardzo spokojny i... skromny. Nie zaszalałam z ilością książek, nie spełniłam swojego postanowienia o przeczytaniu 12 konkretnych tytułów, nie napisałam o wszystkich przeczytanych (szczególnie pozycjach dla dzieci, czy kryminałach). Nie czuję się z tego powodu źle, bo Przestrzenie tekstu nigdy nie miały mierzyć w ilość recenzji, ani w wielkie zasięgi. A jednak...

... jest coś, co gryzie mnie w tym całym (nieco slow) podejściu do czytania i do tworzenia Przestrzeni tekstu. Niedosyt. Mam ogromną potrzebę spełniania się w tego typu literacko-artystycznej działalności, ale również nieodpartą chęć samego czytania. Często zadaję sobie pytanie, jakiej pasji chciałabym szczególnie się poświęcić (nawet, jeśli nie przynosiłaby materialnych korzyści), i ciągle wypada na książki w... przestrzeniowym wydaniu. Wracam na Przestrzenie po każdym nowym projekcie, po każdej dłuższej przerwie, stęskniona i pewna, że tu jest moje miejsce. Nie wiem, co przyniesie mi nowy rok, ale zamierzam przeżyć go tutaj — może nieco bardziej aktywnie, ze świeżym entuzjazmem.

Czy wobec tego snuję jakieś plany na nadchodzący rok? Moje plany czytelnicze z reguły nie wypalają ツ Chciałabym po prosu czytać sztandarowe tytuły, o których marzę od dawna. Uzupełniać serie reporterskie i podróżnicze (znajdziecie je w zakładce SERIE). Nadrabiać książki o legendarnych wyprawach, odkryciach, morskich eskapadach. Opowieści z zimnych krain, ale i te związane z historią oraz kulturą Ameryki. Równie mocno nadal chcę zgłębiać literaturę grozy i nieco bardziej zainteresować się fantastyką (głównie sci-fi). Nie omijać przy tym wartościowych picturebooków, bo to wciąż niejaka wizytówka Przestrzeni. W zasadzie nie piszę tutaj niczego nowego, a bardziej utwierdzam siebie (i Was) w przekonaniu, że nie znikam i wciąż mam do tego serce. Miło z takim nastawieniem kończyć ten dziwny rok. Nie zamykam go jeszcze, bo czytam obecnie wspaniałe książki i na pewno napiszę o nich już niebawem. Oto jeden z sensów istnienia.

Myślę sobie, czy to już jest ten wiek (nie pytajcie), w którym nie obchodzi się swoich urodzin, tylko imieniny? 😀 Wiem, że powinnam ustąpić miejsca młodszym (wyobraźcie sobie, że Najmniejszy ma taką samą datę urodzin, co ja!), ale jakoś tak zawsze lubiłam to moje święto, a że teraz jest podwójne, to... mam podwójny powód do radości. Zresztą, zobaczymy, jak to będzie za kilka lat.

Kiedyś, jeszcze przed Najmniejszym, lubiłam sobie na urodziny sprawiać książki. W tym roku inne wydatki, inne priorytety, ogólny brak czasu i różne niepokoje zupełnie mnie pokonały. Pomyślałam jednak, że zrobię sobie taką małą przyjemność i... stworzę listę książek, które ostatnio wpadły mi w oko, a które chciałabym mieć na swojej półce w przyszłości (niesamowite, jakie rzeczy sprawiają radość molowi książkowemu ツ). Są to głównie zapowiedzi wydawnicze, ale dobrze się składa, bo chciałam wrócić do cyklicznych wpisów o nowościach.

Z dziecięcych i młodzieżowych tytułów szczególnie czekam na kolejną część cyklu Strachociny Dominika Łuszczyńskiego. Niewesołe miasteczko swoją premierę będzie miało już 27 października w wydawnictwie Mamania. Również w Mamanii, tylko 10 listopada, pojawi się nowe wydanie kultowej powieści fantasy (w której adaptacji filmowej jestem zakochana od dziecka) — Niekończąca się historia Michaela Ende. Tego samego dnia w Egmoncie zastaniemy... znajomych zajęczych bohaterów Sama McBratney'a i Anity Jeram, czyli Czy będziesz moim przyjacielem? To pierwsza od 25 lat nowość tego duetu. Naprawdę nie mogę się doczekać!

Poza tym... duchy i zbrodnie. Mam słabość do klasyków literatury grozy, jak i do historii kryminalnych, i choć nie znajduję ostatnio czasu, żeby przeczytać te wszystkie zbiory opowiadań (szczególnie te wydane przez wydawnictwo Zysk), to bardzo chcę mieć je w swojej kolekcji. Dlatego Gwiazdka z duchami, której premiera wypada 16 listopada, jak i drugi tom Świątecznych tajemnic (26 listopada) muszą kiedyś do mnie trafić. Pięknie zapowiadają się również Najsłynniejsze opowiadania wigilijne, na które poczekam do 30 listopada, jak i Świąteczne morderstwo Ady Moncrieff (26 listopada). Nieco szybciej, bo już 26 października (również w Zysku) pojawi się niesamowity zbiór opowiadań Obserwatorzy spoza czasu H. P. Lovecrafta, opracowany przez Augusta Derletha. W podobnie niepokojących klimatach... 30 listopada wydawnictwo Rebis wyda Atlas tamtych światów. Bardzo na niego czekamy razem z Mężem ツ. Jako ciekawostkę dodam jeszcze nowość Repliki, która już zaraz (26 października) wchodzi na rynek, czyli Duchy. Historia seansów spirytystycznych... Ostatnio nie do końca ufam Replice i jej opracowaniom książek, ale ta pozycja wydaje mi się na tyle interesująca, że może dam Replice jeszcze szansę.

A jednak można inaczej. Napisałam właśnie jeden z najbardziej osobistych wpisów, jakie do tej pory pojawiły się na Przestrzeniach. Napisałam go głównie dla siebie. Od dawna już nie patrzę na zasięgi, nie szukam na siłę czytelników. Wiem, że jeśli nie wrzucę odnośnika do tego wpisu w moich mediach społecznościowych, niewiele z Was go przeczyta. I to jest ta moja wolność, do której ciągle dążę. Nie tyle prywatność, ile wolność.

Powoli, pokracznie wracam do korzeni.