Czy jest tu jeszcze ktoś, kto nie zna Proszę mnie przytulić? To było moje drugie spotkanie książkowe z Przemysławem Wechterowiczem, pierwsze z Emilią Dziubak. W środku mojego egzemplarza dumnie tkwi autograf autora z dawnych białostockich targów książki. Zastanawiałam się, czy Gdzie jesteś, mamo? jest w stanie powtórzyć tę magię. Po Proszę mnie przytulić w moim życiu nastała era niesamowitych picturebooków, tych dla dzieci i tych, które lepiej trafiały do dorosłych. Duża konkurencja. Jednak zajrzałam do Gdzie jesteś, mamo? z entuzjazmem, z przyjemną śmiałością, jakbym wracała do domu starych przyjaciół. Było w tym coś z sentymentu, jasne. Pamiętałam jednak zawód, jaki sprawił mi tytuł Na zawsze przyjaciele i wtedy naszła mnie myśl, czy z tego się wyrasta (zabawne). Czy raczej może pewnego fenomenu nie da się powtórzyć? Jak to było u mnie z Gdzie jesteś, mamo?

Chyba najtrafniejsze będzie tylko to, co zaraz napiszę. Niedźwiedziego przytulania ciąg dalszy. I to takiego na całego. Oczywiście, to nadal uroczy motyw, ale czy takie nadpisywanie historii nie zatraca czegoś, co tak zmyślnie zadziałało w pierwszej części opowieści o misiach? W nowej odsłonie pojawia się niedźwiedzia mama, która nie rozumie, czemu wszystkie zwierzęta w lesie chcą się do niej przytulić, ale potem załapuje, o co chodzi i przytulaniem próbuje podziękować zwierzętom za pomoc. Szuka bowiem swoich niedźwiadków (taty i synka), z którymi miała spotkać się pod krzywą wierzbą. Ilustracje Emilii Dziubak w Gdzie jesteś, mamo? są jak zwykle cudowne, klimat bardzo leśny, a na widok znajomych żabek (Uśmiech dla żabki) naprawdę się wzruszyłam. Lektura na pewno zachęca najmłodszych odbiorców do okazywania uczuć, pokazując jak ważny może być zwykły uścisk. Co prawda nie doświadczyłam ponownego zachwytu (zakończenie również temu nie sprzyja — mój zawód był podobny jak w Na zawsze przyjaciele), ale zapewniam, że to bardzo, bardzo sympatyczna książeczka dla dzieci.