Nadzieja, strach, radość, zadowolenie. A gdyby tak emocje i uczucia, które w nas siedzą, nagle nabrały kształtów? Wyszły na świat pod postacią sympatycznych, włochatych stworzeń i w końcu... zabrały głos. Co zrobiłaby nadzieja? Jak odkryła się wdzięczność? Czy spokój mógłby przedstawić nam coś konkretnego?  Zajrzyjcie w głąb siebie i zastanówcie, czy Wasze uczucia huśtają się na huśtawce, a może skaczą nad przepaścią. Często tak trudno je wyrazić — i to nie tylko dzieciom! Tina Oziewicz znalazła na nie swój niepowtarzalny sposób.

Razem z Aleksandrą Zając pokazały, jak mogą wyglądać nasze uczucia, i że całkiem łatwo o nich mówić (albo je narysować). Dla młodszych może być to zachęta do wyrażenia i zrozumienia wielu emocji. Dla starszych to odrobina wytchnienia, próba akceptacji tego, co kłębi się gdzieś w środku. Bo czy patrząc na te urocze stworki, nie ma się ochoty ich przytulić? Przytulmy więc te negatywne emocje w nas, dajmy wydźwięk pozytywnych. To właśnie czuję, przerzucając kolejne strony. Z chęcią pokazałabym Wam tu całą książkę, ale przecież nie o to chodzi. Musicie do niej zajrzeć sami. Jest przecudowna. Trochę kojarzy mi się z A ja czekam Davide'a Cali i Serge'a Blocha. Trafia w sedno, wzrusza, koi. Naprawdę wielkie brawa dla Autorek za ten pomysł i wykonanie.